* โรคของจิตใจ ก็คือกิเลส ซึ่งเป็นสภาพมัวหมองที่เกิดกับจิต เกิดภายในจิต (เจตสิก) ประทุษร้ายและปรุงแต่งจิตให้มัวหมองเป็นอกุศลประการต่างๆ และนำมาซึ่งทุกข์ โทษ ภัย ต่างๆ

* โมหะ ความหลง คือความไม่รู้ตามความเป็นจริง เป็นกิเลสที่เป็นรากเหง้าของโรคกิเลสทั้งหลาย

* สำหรับภิกษุแล้ว โรคของภิกษุ ก็คือความไม่รู้ในความเป็นภิกษุ เพราะไม่ได้ศึกษาพระธรรมวินัย

* เมื่อไม่รู้ถึงความเป็นภิกษุ ว่าต่างจากคฤหัสถ์อย่างไร ก็มีการประพฤติผิดพระธรรมวินัย โดยละเมิดสิกขาบท (คือบทที่ต้องศึกษา) ของภิกษุ และทำลายพระธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมีความละเอียดลึกซึ้ง เป็นไปเพื่อขัดเกลากิเลสอกุศล ด้วยความไม่รู้

* การกระทำผิดพระธรรมวินัยของภิกษุ ซึ่งปฏิญาณตนว่าเป็นบรรพชิต (ผู้เว้นทั่วในสิ่งที่ไม่ดี) มีโทษอย่างยิ่ง เพราะถ้าล่วงอาบัติและไม่ได้ปลงอาบัติอย่างถูกต้องตามพระวินัย ก็จะทำให้ไม่สามารถอบรมปัญญาที่จะดับกิเลสได้เลย และกั้นสุคติภูมิ คือเมื่อตายแล้ว ก็ต้องไปสู่อบายภูมิอย่างแน่นอน

* ดังนั้น ถ้าไม่เข้าใจพระธรรมวินัย ไม่เข้าใจในความเป็นภิกษุ ก็ไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะไปบวช

โดย อ.อรรณพ หอมจันทร์

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... คติธรรม

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ