หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๑๐๘]

โกรธคนเลว เราก็เลวเหมือนเขา เสมอกันเลย

* เมื่อเข้าใจว่าเป็นธรรม (สิ่งที่มีจริง) แต่ละลักษณะแล้วจะเป็นปัจจัยให้กุศลอื่นๆ เจริญอย่างไร? *

ถ้าเป็นธรรมแล้วจะโกรธใคร? เพราะเป็นธรรม โกรธโลภะ โกรธโทสะ หรือว่า โกรธคนโกรธใคร? ถ้าเข้าใจจริงๆ ที่เข้าใจว่าเป็นคนนั้นคนนี้เลวร้ายขนาดนั้นขนาดนี้ ความจริง ก็คือ อกุศล ถ้าไม่ใช่อกุศลจะเลวได้ไหม? ก็ไม่ได้ ใช่ไหม? เพราะฉะนั้น โกรธอะไร? โกรธอกุศลไหนอกุศลนั้นก็ดับแล้วด้วยไม่รอที่จะให้โกรธนานๆ เลยปรากฏเกิดขึ้นแล้วก็หมดไปทั้งนั้น ไม่มีคนจริงๆ ที่เที่ยง แต่ว่าเป็นสภาพธรรมที่เกิดดับสืบต่อตามการสะสม แต่ละคนจึงเป็นแต่ละหนึ่ง จะเป็นสองได้อย่างไร เพราะว่าขณะนี้ก็แต่ละหนึ่งของจิตที่เห็นแล้วก็มีการชอบไม่ชอบในสิ่งที่ปรากฏ แล้วไม่ใช่แค่นี้ ไม่ได้หยุดเพียงแค่นี้ เรื่องราวต่างๆ อีกมากมายยังมาจากสิ่งที่ปรากฏทางตาสิ่งที่ปรากฏทางหู เพราะฉะนั้น โกรธอะไร ไม่ชอบอะไร? อยู่ดีๆ ก็ไปไม่ชอบอกุศล โลภะ โทสะ โมหะหรือ? มีประโยชน์อะไรในเมื่ออกุศลเป็นอกุศล กำลังไม่ชอบนั่นแหละเป็นอกุศลด้วย เสมอกันเลย ถ้าใครก็ตามที่เราคิดว่าเป็นคนนั้นคนนี้ (ที่ไม่ดี) ความจริงก็เป็นอกุศลของบุคคลนั้นที่สะสมมา เมตตาสงสารไหมที่เป็นอย่างนั้น? เพราะว่า อนาคตเป็นอย่างไร ผลของอกุศลนั้นเป็นอย่างไร? (ต้องได้รับอกุศลวิบาก) แล้วสงสารไหม เมตตาไหมคนตกทุกข์ได้ยากต่างๆ แล้วทำไมแทนที่จะโกรธก็สงสารเลยไม่ได้หรือที่เขาไม่เข้าใจธรรมที่เขาไม่รู้กุศลอกุศลใดๆ เลยทั้งสิ้นจึงเป็นอย่างนั้น และขณะที่กำลังมีความเมตตามีความเข้าใจมีความเห็นใจขณะนั้นไม่ได้เดือดร้อนเลยพร้อมที่จะช่วยเกื้อกูลโดยเฉพาะความเห็นถูกให้เข้าใจความจริงของสภาพธรรม เพราะว่า จะช่วยให้คนหมดทุกข์ไม่มีวันหมด มิฉะนั้น พระโพธิสัตว์ ไม่หาทางที่จะได้รู้ความจริงซึ่งเป็นทางเดียวที่จะช่วยได้จริงๆ คือช่วยให้เขาหมดกิเลสหมดอกุศลซึ่ง (อกุศลนี่เอง) เป็นเหตุที่จะให้เกิดความทุกข์

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ