อยู่ด้วยความประมาท

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

[เล่มที่ 28] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ - หน้าที่ ๑๖๕

[เล่มที่ 28] ๔. ปมาทวิหารีสูตร

ว่าด้วย ผู้อยู่ด้วยความประมาทและไม่ประมาท

ณ กรุงสาวัตถี พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสว่าดูก่อน ภิกษุทั้งหลายเราจักแสดง ภิกษุผู้อยู่ด้วยความประมาทและภิกษุผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาทเธอทั้งหลายจงฟังเถิด ก็ภิกษุผู้ "อยู่ด้วยความประมาท" อย่างไร

ดูก่อน ภิกษุทั้งหลายภิกษุ ไม่สำรวมจักขุนทรีย์อยู่ จิตย่อมแส่ไปในรูปทั้งหลายที่พึงรู้แจ้ง ด้วยจักษุ

ภิกษุมีจิตแส่ไป แล้วปราโมทย์ก็ไม่มี เมื่อปราโมทย์ไม่มี ปีติก็ไม่มี เมื่อปีติ ไม่มีปัสสัทธิก็ไม่มี เมื่อปัสสัทธิไม่มี ภิกษุนั้นก็อยู่ลำบาก

จิตของภิกษุผู้มีความลำบากย่อมไม่ตั้งมั่น เมื่อจิตไม่ตั้งมั่น ธรรมทั้งหลายก็ไม่ปรากฏ เพราะธรรมทั้งหลายไม่ปรากฏ ภิกษุนั้นก็ถึงความนับว่าเป็นผู้ "อยู่ด้วยความประมาท" แท้จริง

เมื่อภิกษุไม่สำรวมชิวหินทรีย์ จิตย่อมแส่ไปในรสทั้งหลายที่พึงรู้แจ้งด้วยลิ้น เมื่อภิกษุ มีจิตแส่ไปแล้ว ภิกษุนั้นก็ถึงความนับว่าเป็นผู้ "อยู่ด้วยความประมาท" แท้จริง
ภิกษุ ไม่สำรวมมนินทรีย์อยู่ จิตย่อมแส่ไปในธรรมทั้งหลายที่พึงรู้แจ้ง ด้วยใจ

ภิกษุมีจิตแส่ไปแล้วปราโมทย์ก็ไม่มี เมื่อปราโมทย์ไม่มีปิติก็ไม่มี เมื่อปิติไม่มีปัสสัทธิก็ไม่มี เมื่อปัสสัทธิไม่มี ภิกษุนั้นก็อยู่ลำบาก จิตของภิกษุผู้มีความลำบากย่อมไม่ตั้งมั่น เมื่อจิตไม่ตั้งมั่น ธรรมทั้งหลายก็ไม่ปรากฏ เพราะธรรมทั้งหลายไม่ปรากฏ ภิกษุนั้นก็ถึงความนับว่าเป็นผู้ "อยู่ด้วยความประมาท" แท้จริง

ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้ "อยู่ด้วยความประมาท" ด้วยประการฉะนี้

ขออุทิศกุศล แด่ คุณพ่อ คุณแม่และสรรพสัตว์