เป็นเราเพราะความไม่รู้

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ท่านผู้ฟัง ขณะที่เรารู้ว่า โลภะเกิด ขณะนั้นเราไม่รู้ว่าเป็นสภาพนามธรรมอย่างหนึ่งเรารู้ว่า โลภะเกิด กลายเป็นเรื่องราวไปแล้ว ใช่ไหมครับ

ท่านอาจารย์ ถึงไม่เป็นเรื่องราว โลภะก็เกิดได้โลภะเกิดได้ ๖ ทาง ทางปัญจทวารนี้แม้สภาพธรรมเกิด แล้วไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็มีความติดข้องได้ เช่น ทางหู เสียงปรากฏ ไม่รู้ว่าเป็นเสียงอะไร หมายความว่าอะไรก็มีความติดข้องได้

ท่านผู้ฟัง ติดข้องอย่างไรครับ

ท่านอาจารย์ ชอบค่ะ ความติดข้อง คือ ชอบ พอใจ โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ขณะที่โทสะเกิด ทุกคนไม่ชอบเลย เพราะขณะนั้นไม่สบายใจเสียใจ น้ำตาไหล ร้องไห้ นี้เป็นลักษณะที่ไม่พอใจในสิ่งนั้น

อาการโกรธกริ้ว เสียใจ น้อยใจ ขุ่นใจ ฯลฯความรู้สึกไม่สบายใจ เกิดขึ้นกับจิต ที่เกิดร่วมกับโทสเจตสิก แต่เวลาที่โลภะเกิด ลักษณะที่เกิด ตรงกันข้าม ทุกคนก็รู้ เพราะฉะนั้น มีสภาพธรรมที่ปรากฏ ไม่ใช่ไม่รู้แต่เป็นเราทั้งหมด นี้เป็นความเห็นผิด ที่ยึดถือสภาพธรรมที่เกิดเพราะเหตุปัจจัย ว่า เป็นเรา เป็นตัวตน

ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงลักษณะของสภาพธรรมได้เลย.จะให้โทสะ เปลี่ยนเป็นโลภะ ก็ไม่ได้ จะให้โลภะเปลี่ยนเป็นโมหะ ก็ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็น โลภะ โทสะ โมหะ ก็เป็นเราเพราะความไม่รู้

ถ้าด้วย ความรู้ คือ ขณะใดที่กุศลจิต ประเภท ทาน ศีล ภาวนา (ที่เป็นสมถะ) แม้เป็นกุศล ก็ไม่ใช่เรา.อย่างความเมตตาเกิดนะคะมีความกรุณา ช่วยเหลือคนอื่น ให้พ้นทุกข์แม้ขณะนั้นเป็นกุศล (แต่เพราะความไม่รู้) ก็เป็นเรา

บรรยายโดยอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

ขออนุโมทนา