ไม่รู้จักโลภะ ตัวโลภะรู้แต่เรื่องโลภะ

ได้ฟังการสนทนาพระธรรมระหว่างท่านอาจารย์สุจินต์และพี่บุษบงรำไพ

ท่านอาจารย์บรรยายว่า โลภะมีตั้งแต่อย่างหยาบจนกระทั่งอย่างละเอียด ทุกอย่างในวันนี้เป็นไปตามโลภะโดยไม่รู้ตัว ก็เริ่มเห็นว่าจริงๆ แล้วโลภะครอบงำอยู่ตลอดชีวิต

ในสังสารวัฎฎ์ ตราบใดที่ยังมีโลภะอยู่ ทุกอย่าง ทุกขณะ เป็นไปตามโลภะ แล้วแต่ว่าจะให้แสวงหาอะไร ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย หรือทางใจ นี่แสดงว่าเข้าใจเรื่องของโลภะ

แต่เวลาที่โลภะเกิดขึ้นทำกิจการงาน ไม่เห็น และไม่รู้ว่าเป็นโลภะ เพราะรู้จักเพียงชื่อ และ เรื่องราวของโลภะ เพราะฉะนั้นเวลาที่สติสัมปชัญญะเกิด ลักษณะของธรรมะนี้ต่างกัน โดยที่ว่าเราอาจจะได้ยินได้ฟังมาแล้วว่าสภาพธรรมนั้นต่างกันเป็นสองอย่างคือ เป็นนามธรรม และ รูปธรรม นี่คือขั้นการฟัง ได้ยินแต่เวลาที่สติสัมปชัญญะเกิด ลักษณะของรูปปรากฎโดยไม่ต้องเรียกชื่อ ไม่ต้องไปย้ำว่าธรรมะต่างกันเป็นสองอย่าง ลักษณะหนึ่งไม่ใช่สภาพรู้ ขณะนี้กำลังเป็นลักษณะของรูปซึ่งไม่ใช่สภาพรู้ ไม่ใช่ให้ไปคิดอย่างนั้นเลย แต่ทั้งหมดที่ได้ฟังแล้วนั้นเป็นสังขารขันธ์ ที่รูปก็มีปรากฎขณะนี้ นามธรรมก็มี แต่ขณะใดที่สติสัมปชัญญะไม่เกิดทั้งนามธรรมและรูปธรรมก็ดับหมดไป ด้วยเหตุนี้สาระจริงๆ จึงไม่ใช่ ไม่ว่าจะเป็นสุขทุกข์ ก็ชั่วขณะที่หมดไปเรื่อยๆ แต่ต้องเป็นขณะที่ปัญญาสามารถที่จะเข้าใจความจริงของสภาพธรรม