อกุศลของเราฝากไว้ที่คนอื่น ?
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
ข้อความบางตอนจาก แนวทางเจริญวิปัสสนา ครั้งที่ ๙๑๕
บรรยายโดย ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์
อกุศลของเราฝากไว้ที่คนอื่น?
ฟังดูแล้วเหมือนกับว่า อกุศลของเราฝากไว้ที่คนอื่น
แล้วแต่ว่าเขาจะเอามาส่งให้เมื่อไร ก็รับเอาเป็นอกุศลของเรา เพราะว่าหน้าตาของเขาบอกบุญไม่รับ เพราะฉะนั้นเราจึงเกิดอกุศล...
อย่าลืมซิคะ ! คนอื่นไม่สามารถทำร้ายจิตใจของท่านได้เลย แต่ว่ากิเลสของตนเองเท่านั้น ที่เกิดขึ้นทำร้ายจิตใจของตนเอง ถ้าถูกโจรจับเลื่อยอวัยวะ โจรสามารถจะทำร้ายได้เพียงอวัยวะค่ะ แต่จิตของคนนั้นเป็นกุศลเกิดขึ้น โจรไม่สามารถจะทำร้ายได้
เพราะฉะนั้น อกุศลทั้งหมดไม่ได้อยู่ที่คนอื่นเลย ไม่ว่าหน้าตาจะบอกบุญไม่รับ ก็ไม่ใช่เหตุที่จะทำให้อกุศลจิตของท่านเกิดได้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะกิเลสของท่านเอง
พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับนั่งในที่แจ้งในความมืดตื้อในราตรี เมื่อประทีปน้ำมันลุกโพลงอยู่ ก็สมัยนั้นแล ตัวแมลงเป็นอันมากตกลงรอบๆ ที่ประทีปน้ำมันเหล่านั้นถึงความทุกข์ ความพินาศ ความย่อยยับ
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงเห็นตัวแมลงเป็นอันมากเหล่านั้น ตกลงรอบๆ ที่ประทีปน้ำมันเหล่านั้น ถึงความทุกข์ ความพินาศ ความย่อยยับ.
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนี้แล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า ...
สมณพราหมณ์พวกหนึ่งย่อมแล่นเลยไป ไม่ถึงธรรมอันเป็นสาระ ย่อมพอกพูนเครื่องผูกใหม่ๆ ตั้งมั่นอยู่ในสิ่งที่ตนเห็นแล้ว ฟังแล้วอย่างนี้ เหมือนฝูงแมลงตกลงสู่ประทีปน้ำมันฉะนั้น.
(ข้อความบางตอนจาก)
๙. อุปาติสูตร
ว่าด้วยแมลงบินเข้าไป
[เล่มที่ 44] ขุททกนิกาย อุทาน เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ ๖๔๘
ขออุทิศส่วนกุศลแด่สรรพสัตว์
อกุศลจิตย่อมเกิดขึ้นตามเหตุตามปัจจัย เพราะกิเลสที่ได้สะสมมามากมายในอดีต ฉะนั้นอกุศลจิตที่เกิดขึ้นนั้นก็เพราะกิเลสของตนเอง ไม่มีใครทำให้อกุศลจิตของเราเกิดได้ จึงควรฟังพระธรรมให้เข้าใจ และ อบรมเจริญปัญญา ค่อยๆ ขัดเกลากิเลส เมื่อปัญญาค่อยๆ เจริญขึ้นๆ แม้จะได้รับอารมณ์ที่ไม่ดี จิตที่เกิดขึ้นย่อมเป็นกุศลจิตได้
ขออนุโมทนาค่ะ
อกุศลเกิดมาก เพราะความผูกพันถ้าผูกพันน้อยก็เดือดร้อนน้อย ถ้าผูกพันมากก็เดือดร้อนมากเมื่อความผูกพันยังเกิดเพราะเหตุปัจจัย การศึกษาพระธรรมก็จะมีประโยชน์เมื่อรู้ว่า ตราบใดยังดับความผูกพันไม่ได้แต่สติเกิดระลึกรู้ได้ว่า ความเดือดร้อนมีลักษณะอย่างนั้นเกิดแล้วดับแล้ว ไม่ใช่เราค่ะ.
สมณพราหมณ์พวกหนึ่งย่อมแล่นเลยไป ไม่ถึงธรรมอันเป็นสาระ ย่อมพอกพูนเครื่องผูกใหม่ๆ ตั้งมั่นอยู่ในสิ่งที่ตนเห็นแล้ว ฟังแล้วอย่างนี้ เหมือนฝูงแมลงตกลงสู่ประทีปน้ำมันฉะนั้น. เปรียบเหมือนศีลพรตปรามาส ยิ่งปฏิบัติผิดเท่าใด ก็ยิ่งเพิ่มความเห็นผิดเท่านั้น