ที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายของสงสาร [ติณกัฎฐสูตร]

 
เมตตา
วันที่  28 ม.ค. 2552
หมายเลข  11002
อ่าน  1,117

ชาติแรกของคนและสัตว์ทั้งหลายพระพุทธองค์มิได้แสดงไว้ แต่แสดงว่ากำหนดเบื้องต้นที่สุดไม่ได้เพราะยาวมาก ดังข้อความที่ยกมา.....
พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม ๒๖ หน้าที่ 506 ๓. อนมตัคคสังยุต

๑. ติณกัฏฐสูตร

ว่าด้วยที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายของสงสาร

[๔๒๑] ข้าพเจ้าได้ฟังมาอย่างนี้ :-

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อาราม

ของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี. ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลาย. . . แล้วได้ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลายสงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นที่กางกั้นมีตัณหาเป็นเครื่องประกอบไว้ท่องเที่ยวไปมาอยู่ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ.ฯลฯ--------------------------------------------------------------------------------

อรรถกถาติณกัฏฐสูตรที่ ๑

บทว่า อนทตคฺโค แปลว่า มีที่สุดเบื้องต้นอันบุคคลไปตามอยู่

รู้ไม่ได้. อธิบายว่า สงสารแม้จะตามไปด้วยญาณร้อยปี พันปี มีที่สุด

รู้ไม่ได้ คือมีที่สุดอันทราบไม่ได้. สงสารนั้นใครไม่อาจรู้ที่สุดข้างนี้ หรือข้างโน้นได้ คือมีเบื้องต้นเบื้องปลายกำหนดไม่ได้. บทว่า สํสาโร ได้แก่ ลำดับแห่งขันธ์เป็นต้นที่เป็นไปกำหนดไม่ได้.บทว่า ปุพฺพา โกฏิ น ปญฺญายติ ได้แก่ เขตแดนเบื้องต้น ไม่ปรากฏ ก็ที่สุดเบื้องต้นของสงสารนั้น ย่อมไม่ปรากฏด้วยที่สุดใด

แม้ที่สุดเบื้องปลายก็ย่อมไม่ปรากฏด้วยที่สุดนั้นเหมือนกัน.


  ความคิดเห็นที่ 1  
 
suwit02
วันที่ 29 ม.ค. 2552

ขอนอบน้อมพระสัมพุทธเจ้า ผู้ทรงสละนิพพานสุข อันมีในที่ใกล้พระหัตถ์

เมื่อครั้งยังเป็นพระสุเมธโพธิสัตว์ ทรงบำเพ็ญบารมีอันกระทำได้ยาก

ทรงยอมเวียนว่ายในสังสารวัฎฎ์ ตลอดกาลนาน แสนนาน

เพียงเพื่อช่วยให้สัตว์ทั้งหลายได้บรรลุธรรมพ้นจากทุกข์ .

สาธุ

ขอเชิญอ่านกระทู้

11016 กรรมและการเวียนว่ายตายเกิด [ปฐมวัชชีสูตร] โดย JANYAPINPARD

 
เขียนความคิดเห็น กรุณาเข้าระบบ