บุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย [ทุติยาปุตตกสูตร]

[เล่มที่ 24] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ หน้าที่ 498

[๓๙๒] พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้พระสุคตศาสดา ครั้นตรัสไวยากรณ์คำร้อยแก้วนี้จบลงแล้ว จึงได้ตรัสพระคาถาคำร้อยกรองต่อไปอีกว่า ข้าวเปลือก ทรัพย์ เงินทอง หรือ ข้าวของ ที่หวงแหน อย่างใดอย่างหนึ่งมีอยู่ ทาส กรรมกร คนใช้ และผู้อาศัยของเขา พึงพาเอาไปไม่ได้ทั้งหมด จะต้องละทิ้งไว้ ทั้งหมด. ก็บุคคลทำกรรมใด ด้วยกาย ด้วยวาจา หรือ ด้วยใจ กรรมนั่นแหละ เป็นของๆ เขา และเขาย่อมพา เอากรรมนั้นไป อนึ่ง กรรมนั้นย่อมติดตามเขาไป เหมือนเงา เงาติดตามตน ฉะนั้น เพราะฉะนั้น บุคคล ควรทำกรรมดี สั่งสมไว้ สำหรับภายหน้า บุญทั้งหลาย ย่อมเป็นที่พึ่ง ของสัตว์ทั้ง หลายในปรโลก

จบ ทุติยาปุตตกสูตร