ที่พึ่งในภพหน้า [ทุติยชนสูตร]

[เล่มที่ 34] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 217-218

ทุติยชนสูตร

ว่าด้วยที่พึ่งในภพหน้า

ครั้งนั้นพราหมณ์ ๒ คน แก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ล่วงมัชฌิมวัย ถึงปัจฉิมวัยอายุได้ ๑๒๐ ปีแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า ครั้นเข้าไปถึงแล้วถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง พราหมณ์ทั้ง ๒ นั้นนั่ง ณ ที่ควรข้างหนึ่งแล้ว กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า

ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ข้าพระเจ้าเป็นพราหมณ์แก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ล่วงมัชฌิมวัยถึงปัจฉิมวัย อายุได้ ๑๒๐ ปีแล้ว ยังไม่ได้ทำความดี ยังไม่ได้สร้างกุศล ยังไม่ทำที่ป้องกันภัย ขอพระโคดมผู้เจริญทรงโอวาทข้าพเจ้า ขอพระโคดมผู้เจริญทรงพร่ำสอนข้าพเจ้า ซึ่งจะพึงเป็นเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขแก่ข้าพเจ้าสิ้นกาลนานเถิด

จริงแล้วพราหมณ์ ท่านแก่เฒ่า ฯลฯ ยังไม่ทำที่ป้องกันภัย แน่ะพราหมณ์ โลกนี้อันชรา พยาธิ มรณะไหม้แล้ว เมื่อโลกอันชรา พยาธิ มรณะไหม้อยู่อย่างนี้ ความสำรวมทางกาย ทางวาจา ทางใจ อันใดในโลกนี้ ความสำรวมอันนั้นเป็นที่ต้านทาน ที่เร้น (ภัย) เป็นที่เกาะ ที่อาศัย เป็นที่ไปในเบื้องหน้าของบุคคล (ผู้สำรวม) ผู้ละ (โลกนี้) ไปแล้ว

ครั้นเมื่อเรือนถูกไฟไหม้ เจ้าของขนของสิ่งใดออกได้ ของสิ่งนั้นก็เป็นประโยชน์แก่เจ้าของ ส่วนของที่ไม่ได้ขนออกก็ไหม้อยู่ในนั้น ฉันเดียวกัน ครั้นเมื่อโลกอัน ชรา มรณะไหม้อยู่อย่างนี้แล้ว ชาวโลกพึงขนออกด้วยการให้ทานเถิด สิ่งที่ให้เป็นทานไปแล้ว จัดว่าได้ขนออกอย่างดีแล้ว ความสำรวมทางกาย ทางวาจา ทางใจ อันใดในโลกนี้ คือเมื่อยังเป็นอยู่ บุคคลอยู่ด้วยทำบุญอันใดไว้ บุญอันนั้นย่อมเป็นไปเพื่อความสุขแก่เขา ผู้ละ (โลกนี้) ไป