ความเมา...ในความไม่มีโรค

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ข้อความต่อไปมีว่า "ปุถุชน ผู้ไม่ได้สดับ เมื่อตน เป็นผู้มีความเจ็บไข้ เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้น ความเจ็บไข้ไปได้.เห็นคนอื่นเจ็บไข้ ก็ล่วงตนเองเสียแล้ว อึดอัด ระอา รังเกียจ ไม่คิดว่า แม้เรา ก็เป็นผู้มีความเจ็บไข้ เป็นธรรมดาไม่ล่วงพ้น ความเจ็บไข้ไปได้

ก็และการที่เรา ซึ่งเป็นผู้มีความเจ็บไข้ เป็นธรรมดาได้เห็นคนเจ็บไข้เข้าแล้ว พึงอึดอัด ระอา รังเกียจข้อนี้ เป็นการไม่สมควร แก่เราเลย.ดูกร ภิกษุทั้งหลายเมื่อเรานั้น สำเหนียกอยู่ ดังกล่าวมาย่อมละความเมา ในความไม่มีโรคเสียได้โดยประการทั้งปวง

นี่ก็เป็นชีวิตปกติปกติประจำวันใช่ไหม เรื่องความเจ็บไข้ แล้วเวลาที่เห็น รู้สึกอย่างไร เวลาที่เห็นคนเจ็บไข้ เบื่อไหม อึดอัด ระอา รังเกียจ ที่ช่วยตัวเองไม่ได้ น่ารังเกียจเหลือเกิน ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็เมามากทีเดียว เป็นความเมาที่ลืมไปว่า คนที่กำลังเจ็บไข้นี้ ก็คือตัวท่าน ไม่วันใด ก็วันหนึ่ง ในสังสารวัฏฏ์

ก่อนที่ผู้นั้น จะมีความเจ็บไข้ ก็เหมือนตัวท่าน ที่ยังไม่มีความเจ็บไข้ อยู่ในขณะนี้ แต่วันหนึ่ง ทุกคน ต้องประสบกับความเจ็บไข้ เพราะฉะนั้น ผู้ที่ยังมีความเจ็บไข้ เป็นธรรมดาแล้วรังเกียจ อึดอัด ระอา ผู้ซึ่งกำลังเจ็บไข้เป็นสิ่งที่ไม่สมควรเลย

สติ ระลึกรู้ลักษณะ ของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏขณะนั้นบ้างไหม ถ้ายัง ก็ทราบความจริงได้ว่า ยังเป็นผู้หลงลืมสติ เป็นอย่างมาก.แล้ววันไหน จะดับกิเลสได้เป็นสมุจเฉท นี่เป็นชีวิตจริงๆ ค่ะ.!ซึ่งต้องรู้สภาพธรรมทุกสถานการณ์ ทุกเหตุการณ์ ไม่ว่าจะประสบกับ คนแก่ คนเจ็บ ประการใดก็ตามสติ ควรระลึกรู้ สภาพธรรม ในขณะนั้น ตามความเป็นจริง.

ถ้ายังคิดว่า ไม่ต้องรู้ วันหนึ่งๆ ผ่านไป เห็นคนแก่ แล้วจิตใจจะเป็นอย่างไร ก็ช่าง เห็นคนเจ็บ แล้วจิตใจจะเป็นอย่างไรก็ช่าง.!แล้ววันไหน จะรู้ความจริงว่า ไม่มีตัวตน สัตว์ บุคคลแล้วเมื่อไร จะดับกิเลสได้ เป็นสมุจเฉท เพราะฉะนั้น ถ้าทราบว่า ยังเป็นผู้หลงลืมสติมาก ก็ควรอบรมเจริญสติปัฏฐานให้ยิ่งขึ้น

แนวทางเจริญวิปัสสนาบรรยายโดย อาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ถอดเทปโดย คุณย่าสงวน สุจริตกุล

ขออนุโมทนา