เสน่ห์อินเดีย 13 ถวายสังฆทาน
ถวายสังฆทาน
เมื่อกราบนมัสการพระพุทธรูปปางบำเพ็ญทุกรกิริยาในถ้ำแล้ว ก็ค่อยๆ เดินลงเขามา แขกคนเดิมที่มาดันหลังตอนขาขึ้น ตอนนี้ก็ช่วยดึงหลังอีก พอเดินสุดทาง ก็ขอเงิน๑๐ ดอลลาร์ โอ้โฮ แพงจัง ตอนขาขึ้นไม่คิดเงิน แต่คิดตอนลง แอบให้ไป ๑๐ รูปี ที่ต้องแอบให้เพราะกลัวคนอื่นเห็น เดี๋ยวจะตามมารุมขออีก ยืนคอยคนอื่นที่ตีนเขา เห็นน้องใหม่แจกขนมเด็กแล้วถูกรุม คุณจิมมี่ให้ข้อสังเกตว่า คนที่มาครั้งแรก จะรู้สึกอยากให้มาก (ยกเว้นคุณวรรณี) เพราะไม่เคยเห็นใครน่าสงสารเท่านี้มาก่อน ถ้ามาหลายๆ ครั้งก็จะชิน แล้วก็จะไม่จ้องมองดูขอทาน และขอทานก็จะไม่มาขอด้วย คุณสุวัฒบอกว่า ขอทานจะขอเฉพาะคนไทย จะไม่ขอคนชาติอื่น เพราะคนไทยเคยให้จนเคยตัว เดินทางกลับจากเขาดงคสิริมาที่สมาคมมหาโพธิ ถึงเวลา ๑๐ โมงพอดี พวกเราพากันหอบหิ้วย่ามใส่สบงจีวรและเครื่องใช้ไปถวายด้วย ถึงชัยศรีวิหาร เห็นจัดโต๊ะอาหารสำหรับพระเต็มไปหมด ไม่มีที่นั่งของฆราวาสเลย ได้ทราบว่า มีพระทั้งหมด ๓๐๐รูป ย่ามที่เตรียมมามีแค่ ๑๐๐ ชุด จึงให้นำไปวางรวมกันที่โต๊ะด้านหน้า ทางสมาคมจะทำการถวายเอง ได้ยินว่า ไม่ควรเอาสบงจีวรมาถวายแล้ว เพราะจะทำเป็นการค้าไป
เมื่อได้เวลา หม่อมเบตตี้กล่าวสุนทรพจน์ และท่านพระเรวตะกล่าวตอบ มีการกล่าวคำสวดมนต์ และพวกเราพร้อมกันกล่าวถวายสังฆทานเป็นภาษาบาลีและภาษาไทย ซึ่งเป็นพิธีกรรมที่หลายคนอาจจะไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องทำอย่างนั้น จะถวายเฉยๆ ไม่ได้หรือ ก็ได้เหมือนกัน แต่เพื่อให้การทำกุศลของเราพร้อมทั้งกาย วาจา และใจ เราจะเอาของไปวาง แล้วแต่ละคนบอกท่าน ก็คงจะอื้ออึงไปหมด จึงควรกล่าวพร้อมๆ กันซึ่งเมื่อพระท่านกล่าว สาธุ พร้อมกันแล้ว เราก็จะเกิดความปีติยินดีในกุศลที่ทำ แล้วทำไมต้องถวายสังฆทานด้วย ในทักขิณาวิภังคสูตร สังยุตตนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ อุปริปัณณาสก์ พระผู้มีพระภาคตรัสว่าในอนาคตกาลนานไกล จักมีโคตรภูสงฆ์ (หมายถึงสงฆ์โดยชื่อ แต่ความประพฤติย่อหย่อน) ผู้มีผ้ากาสาวะที่คอ เป็นผู้ทุศีลมีบาปธรรม บุคคลจักถวายทานอุทิศสงฆ์ในโคตรภูสงฆ์ผู้ทุศีลเหล่านั้น แม้ทักษิณาที่เป็นไปในสงฆ์นั้น เราก็กล่าวว่า นับไม่ได้ ประมาณไม่ได้ เราไม่กล่าวว่า ทานที่เจาะจงบุคคลมีผลมากกว่าทักษิณาที่เป็นไปในสงฆ์โดยปริยายไรๆ เลย
การถวายสังฆทาน คือการถวายอุทิศพระอริยสงฆ์ ไม่จำเพาะเจาะจงสงฆ์รูปใดรูปหนึ่ง แม้ว่าพระสงฆ์ที่รับทักษิณาจะเป็นผู้ทุศีล แต่เราผู้ถวายมีจิตนอบน้อมเหมือนถวายพระอริยสงฆ์ จึงจะเป็นสังฆทาน เพราะฉะนั้น ตนเองเท่านั้นที่ตอบได้ว่า ได้ถวายสังฆทานหรือไม่? ตัวเราก็ไม่แน่ใจเท่าไร เพราะตอนถวาย จิตไม่ได้นอบน้อมเท่าที่ควร ทั้งๆ ที่พยายามอยู่ แต่ทุกอย่างก็ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชา รู้ว่าถ้าจิตนอบน้อม ก็จะเป็นกุศล และมีอานิสงส์มาก แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อถวายสังฆทานเรียบร้อยแล้ว ก็กลับไปทานข้าวกลางวันที่โรงแรม และนัดกลับมาที่สมาคมมหาโพธิ์เพื่อนมัสการพระบรมสารีริกธาตุอีกครั้งเวลา ๕ โมงเย็น
ในวันหนึ่งๆ อกุศลเกิดมาก เกิดบ่อย และเร็วมาก เพียงกุศลจิตเกิดในขณะใด
ขณะนั้นก็เป็นนาทีที่มีค่าที่สุดของชีวิตแล้วค่ะ ขออนุโมทนาพี่แดงด้วยค่ะ
ครับ สภาพจิตใจเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย บังคับไม่ได้จริงๆ ถ้าใจเกิดนอบน้อมขึ้นมา จะ
บังคับไม่ให้นอบน้อมก็ไม่ได้หรือถ้าใจไม่นอบน้อมจะบ้งคับให้นอบน้อม ก็ไม่ได้เช่นกัน
อนุโมทนาครับ
อ่านต่อเชิญคลิกได้ครับ >>>>> เสน่ห์อินเดีย 14
ขออนุโมทนาครับ ได้ข้อคิดเตือนใจที่ดีอีกแล้วครับ
"การถวายสังฆทาน คือ การถวายอุทิศพระอริยสงฆ์ ไม่จำเพาะเจาะจงสงฆ์รูปใดรูปหนึ่ง แม้ว่าพระสงฆ์ที่รับทักษิณาจะเป็นผู้ทุศีล แต่เราผู้ถวายมีจิตนอบน้อมเหมือนถวายพระอริยสงฆ์ จึงจะเป็นสังฆทาน เพราะฉะนั้น ตนเองเท่านั้นที่ตอบได้ว่า ได้ถวายสังฆทานหรือไม่? ตัวเราก็ไม่แน่ใจเท่าไร เพราะตอนถวาย จิตไม่ได้นอบน้อมเท่าที่ควร ทั้งๆ ที่พยายามอยู่ แต่ทุกอย่างก็ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชา รู้ว่าถ้าจิตนอบน้อม ก็จะเป็นกุศล และมีอานิสงส์มาก แต่ก็ทำไม่ได้ "
แปลกไหมในขณะที่ถวาย (สังฆทาน) จิตไม่นอบน้อมทั้งๆ ที่พยายามอยู่ ผมว่าจิตที่จะให้ ไม่ใช่จิตที่จะถูกบังคับหรือพยายามที่จะให้ แต่จะต้องเป็นจิตที่มีกำลังที่จะให้โดยไม่มีเงื่อนใข เป็นจิตที่สังสมการให้บ่อยๆ จนมีกำลัง จึงจะนอบน้อมได้ สังเกตดูเมื่อจะมีการให้ จะมีความคิดเกิดขึ้นปิดกันการให้นั้น ถ้าจิตไม่มีกำลังพอ การให้นั้นก็ไม่เกิดครับ