ธรรมทาน กับ ความหมายของธรรมะ ๕ อย่าง

คำว่า อภิญไญยธรรม หมายถึงธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ได้แก่อริยสัจทั้ง ๔

คำว่าปริญไญยธรรม หมายถึงธรรมที่ควรกำหนดรู้ได้แก่ทุกขสัจจะคำว่า ปหาตัพพธรรม หมายถึงธรรมที่ควรปหาน ควรละ ได้แก่ สมุทยสัจจะคำว่า สัจฉิกาตัพพธรรม หมายถึงธรรมที่ควรกระทำให้แจ้งได้แก่นิโรธสัจจะพระนิพพานคำว่า ภาเวตัพพธรรม หมายถึงธรรมที่ควรเจริญ ได้แก่อริยมรรคมีองค์ ๘

สาธุ

ขออนุโมทนาค่ะ

ธรรมอันควรกำหนดรู้

ควรละ

ควรทำให้แจ้ง

ควรเจริญ

อริยสัจจ์ ๔

อริยมรรคมีองค์ ๘

เป็นไปเพื่อการเข้าถึง

* * * พระนิพพาน * * *

ยังต้องฟัง ต้องศึกษา ขัดเกลา และสะสมความเข้าใจถูกอีกนาน

จิรกาลภาวนา

กราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

อภิญไญยธรรม คือสภาพธรรมที่มีจริงในขณะนี้ ที่เกิดขึ้นและดับไปเป็นทุกขอริยสัจจะ ควรกำหนดรู้ด้วยปัญญา ไม่ใช่เราไปกำหนดรู้ ซึ่งก็คือการที่สติเกิดระลึกรู้สภาพธรรม

ที่มีในขณะนี้ว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรา ธรรมใดที่มีจริง เป็นที่ตั้งให้สติระลึกรู้ว่าเป็นธรรมไม่

ใช่เรา จึงเป็น อภิญไญยธรรม

ปหาตัพพธรรม คือธรรมที่ควรละ คือ โลภะ ความติดข้อง ละได้ด้วยปัญญาแต่ต้องเป็นไปตามลำดับ โดยปัญญารู้ลักษณะของสภาพธรรมที่มีจริงในขณะนี้ว่า เป็นธรรม ไม่ใช่เรา ปัญญาละกิเลสไปตามลำดับขั้น จนถึงที่สุด คือ ธรรมที่ควรละ คือ ดับโลภะจน

หมดสิ้น

สัจฉิกาตัพพธรรม คือธรรมที่ควรทำให้แจ้งคือพระนิพพานอันเป็นสภาพธรรมที่ไม่ปรุงแต่ง ไม่มีโลภะ โทสะ โมหะเลยครับ

ภาเวตัพพธรรม คือธรรมที่ควรเจริญ นั่นคืออริยมรรคมีองค์ 8 คือการอบรมสติปัฏฐานระลึกรู้ลักษณะสภาพธรรมที่มีจริงในขณะนี้ว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรานั่นเองครับ

จะเห็นได้ว่า อริยสัจ 4 นั้นเกี่ยวเนื่องกันไป เมื่อเริ่มอบรมปัญญาอาศัยการฟังใน

เรื่องสติปัฏฐาน เมื่อปัญญาเจริญขึ้น สติปัฏฐานเกิดก็เป็น ภาเวตัพพธรรม ซึ่งขณะที่

สติปัฏฐานเกิดก็ต้องมีธรรมที่สติกำลังรู้คือสภาพธรรมที่มีจริง อันเป็นธรรมที่ควรรู้ ก็คือ

ปริญไญยธรรม และเมื่อปัญญาเจริญจนสามารถประจักษ์แจ้งพระนิพพาน ก็เป็น

สัจฉิกาตัพพธรรม และท้ายสุดก็ถึงการดับกิเลสคือโลภะ (ปหาตัพพธรรม) อันเกิดจาก

การอบรมปัญญานั่นเอง ขออนุโมทนาครับ อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

อนุโมทนาค่ะ