ข้องใจ

พระภิกษุเป็นสมณเพศ ที่อยู่ที่พักอาศัยควรเป็นที่วัด ไม่ควรอยู่บ้านของฆราวาสในพระวินัยมีพระบัญญัติเรื่องที่นอนของพระภิกษุว่า ห้ามนอนที่มุงที่บังเดียวกันกับผู้หญิง (มาตุคาม) คือแม้ว่านอนคนละห้องแต่ร่วมชายคาเดียวกันก็เป็นอาบัติและห้ามภิกษุนอนร่วมกับอนุปสัมบัน (คฤหัสถ์) ชายคาเดียวกัน เกิน ๓ คืน

พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ทุติยภาค เล่ม ๒ - หน้าที่ 182

มุสาวาทวรรค สิกขาบทที่ ๖

พระบัญญัติ

๕๕.๖. อนึ่ง ภิกษุใดสำเร็จการนอนร่วมกับ มาตุคาม เป็นที่ชื่อว่า มาตุคาม ได้แก่หญิงมนุษย์ ไม่ใช่หญิงยักษ์ ไม่ใช่หญิงเปรต ไม่ใช่สัตว์ดิรัจ-ฉานตัวเมีย โดยที่สุดแม้เด็กหญิงที่เกิดในวันนั้น ไม่ต้องกล่าวถึงสตรีผู้ใหญ่. บทว่า ร่วม คือ ด้วยกัน. ที่ชื่อว่า การนอน ได้แก่ ภูมิสถานเป็นที่นอน อันเขามุงทั้งหมดบังทั้งหมด มุงโดยมาก บังโดยมาก. คำว่า สำเร็จการนอน ความว่า เมื่อพระอาทิตย์อัสดงคตแล้วมาตุคามนอนแล้ว ภิกษุนอน ต้องอาบัติปาจิตตีย์.มาตุคามนอนแล้ว ภิกษุนอน ต้องอาบัติปาจิตตีย์.ภิกษุนอนแล้ว มาตุคามนอน ต้องอาบัติปาจิตตีย์.

พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ทุติยภาค เล่ม ๒ - หน้าที่ 164

มุสาวาทวรรค สิกขาบทที่ ๕ พระบัญญัติ

๕๔. ๕. ข. อนึ่ง ภิกษุใดสำเร็จการนอนร่วมกับอนุปสัมบันยิ่งกว่า ๒-๓ คืน เป็นปาจิตตีย์.ที่ชื่อว่า อนุปสัมบัน คือ ยกเว้น ภิกษุ นอกนั้นชื่อว่าอนุปสัมบัน. บทว่า ยิ่งกว่า ๒ ๓ คืน คือเกินกว่า ๒ - ๓ คืน 4 บทว่า ร่วม คือด้วยกัน. ที่ชื่อว่า การนอน ได้แก่ภูมิสถานเป็นที่นอนอันเขามุงทั้งหมด บังทั้งหมด มุงโดยมาก บังโดยมาก