เลี้ยงตน มารดาบิดา บุตร ภริยา โดยธรรม

[เล่มที่ 35] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกนิบาต เล่ม ๒ - หน้าที่ 200

ฯลฯ

อริยสาวกในพระธรรมวินัยนี้ เลี้ยงตน เลี้ยงมารดาบิดา บุตร ภริยา บ่าวไพร่ คนอาศัย เพื่อนฝูง ให้เป็นสุขเอิบอิ่มสำราญดี ด้วยโภคทรัพย์ที่ได้มาด้วยความหมั่น ขยัน ที่สะสมขึ้นด้วยกำลังแขน ที่ต้องทำงานจนเหงื่อไหลที่ชอบธรรม ที่ได้มาโดยธรรม กรรมที่สมควรข้อที่ ๑ ของอริยสาวกนั้น เป็นการชอบแก่เหตุแล้ว เป็นการสมควรแล้ว เป็นการใช้ (โภคทรัพย์) โดยทางที่ควรใช้แล้ว

ฯลฯ

บทว่า พาหาพลปริจิเตหิ ได้แก่ ที่สะสมให้มากขึ้นด้วยกำลังแขน

บทว่า เส ทาวกฺขิตฺเตหิ คือ เหงื่อไหล อธิบายว่า ด้วยความพยายามทำงานจน เหงื่อไหล

บทว่า ธมฺมิเกหิ ได้แก่ ประกอบด้วยธรรม

บทว่า ธมฺมลทฺเธหิ คือ ไม่ละเมิดกุศลกรรมบถธรรม ๑๐ ได้แล้ว

บทว่า ปตฺตกมฺมานิ ได้แก่ กรรมที่ เหมาะ กรรมอันสมควร

บทว่า สุเขติ ได้แก่ ทำเขาให้มีความสุข

บทว่า ปิเณติ ได้แก่ ย่อมทำให้เอิบอิ่มสมบูรณ์ด้วยกำลัง