รักตัวเอง ... ?

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

สนธนาธรรม ที่เขาเต่า ๑-๔ สิงหาคม ๒๕๓๗

ผู้ฟัง อาจารย์เคยกล่าวว่า คนที่รักสัตว์ ที่แท้ ก็ต้องการให้สุขเวทนาเกิด ที่แท้ รักตัวเอง

ท่านอาจารย์ แน่นอนค่ะ (รัก) ทุกอย่างทั้งหมด ไม่มีอะไร เกินไปกว่า ความต้องการ "สุขเวทนา" ของตนเอง รักตนเอง "ตนเอง" คือ "ขันธ์ ๕" หมายถึง จิต เจตสิก รูป นี้ นอกจาก "ตนเอง" แล้วยังมี ความคิดเรื่อง "คนอื่น" หรือ เรื่องอะไร ก็ตามแต่ ก็คือ รักตัวเอง อย่างเช่น ท่านผู้ฟัง หวังดีต่อใคร ก็ตามเพื่อ "ความสบายใจของตัวเอง" เพื่อ "สุขเวทนาของตัวเอง" หรือ เพื่อ ตัวเอง จะได้ไม่เดือดร้อน ทุกเรื่อง ก็มาลงที่ "ตัวเอง" ซึ่ง จริงๆ แล้ว "ตัวเอง" ไม่มี เพราะ "เหตุ" คือ "ไม่มีปัญญา" จึง "ไม่รู้" ตามความเป็นจริง ว่า "ตัวเอง" ไม่มี "ความจริง" คือ มีแต่ จิต เจตสิก รูป ที่กำลังเกิดดับๆ ๆ ๆ อยู่ตลอดเวลา แล้ว "ตัวเอง" อยู่ที่ไหน

เพราะฉะนั้น ตราบใด ที่ยังมี "ตัวเอง" ตราบใด ที่ยังมี ตัวตน สัตว์ บุคคล ก็ยังต้อง เป็นทุกข์ เพราะ "ความเข้าใจผิด" .. "ความติดข้อง" .. "ความยึดถือ" เข้าใจผิด ติดข้อง ยึดถือ ในสิ่งที่ ไม่มี ไม่เหลือ เพราะ "ความจริง" คือ ขณะก่อนหน้านี้ ดับหมดไปแล้ว ไม่เหลือเลยขณะนี้ ก็เกิด แล้วดับ แต่ "ปัญญาขั้นฟัง" .. "ปัญญาขั้นเข้าใจ" ยังไม่ใช่ "ปัญญาขั้นประจักษ์แจ้ง" ว่า ไม่มีตัวตน ไม่มีสัตว์ ไม่มีบุคคล การศึกษาพระธรรมจึงต้องเป็นไป ตามลำดับขั้น

การศึกษาขั้นฟังก็ต้องฟัง จนกระทั่ง "เข้าใจ" "ความเข้าใจที่มั่นคง" เป็น "ปัจจัย" ที่ทำให้ "สติ" ค่อยๆ ระลึก ตรง "ลักษณะ" ซึ่งเป็น "ปัจจัย" ให้ "ปัญญา" ค่อยๆ "เข้าใจ" ในสิ่งที่กำลังปรากฏ ขณะนี้ ตามปกติ ตามความเป็นจริง คือ "รู้" ว่า "สภาพรู้" และ "สภาพที่ไม่รู้" มี "ลักษณะ" ต่างกัน อย่างไร นี่คือ การรู้ ว่า สภาพธรรมนั้นๆ "ไม่ใช่ตัวตน"

(ขออนุโมทนา ท่าน ... ผู้เอื้อเฟื้อรูปภาพ)

... ขออนุโมทนา ...