การลืมตัว เป็นเรื่องของ โลภะ โทสะ โมหะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
สนธนาธรรม ที่เขาเต่า ๑-๔ สิงหาคม ๒๕๓๗
ท่านผู้ฟัง ขณะที่ลืมตัว สิ่งที่ทำให้ลืมตัว "ตัวธรรมะจริงๆ " ของ การ"ลืมตัว เป็นอย่างไร
ท่านอาจารย์ การลืมตัว เป็นเรื่องของ โลภะ โทสะ โมหะ เช่น การกระทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องการลืม ว่า "ตัวเอง" ไม่ควรกระทำอย่างนั้นคือ โลภะ โทสะ โมหะ.!เป็นภาษา ที่แสดงถึง การลืม ว่า "ตัว" ไม่ควรจะทำ อย่างนั้น.ซึ่งก็เป็นธรรมดา ไม่ผิดวิสัย เป็นการคิดถึง "ตัวเอง"
ท่านผู้ฟัง ควรทราบว่าเพราะจุดศูนย์กลาง อยู่ที่ "ตัวเอง""ตัวเอง" จึงมีความกังวลอยู่ตลอด เพราะฉะนั้น สิ่งที่ยึดถือ ว่า "ตัว" นี้แหละ ที่ทำให้เกิดความกังวล ความเดือดร้อน อะไรๆ สารพัด.เพราะฉะนั้นสิ่งที่ต้องละก่อนเป็นอันดับแรก ก็คือ "ตัว""ละ"ความเป็น "ตัว" ด้วย ความเป็น "พระโสดาบัน"หมายความว่า"ดับการยึดถือ" สภาพธรรม ว่าเป็น "ตัวตน"
มิฉะนั้น กิเลส ประเภทอื่นๆ ก็ลดลงไม่ได้เลยตราบใด ที่ยังมี "ตัวตน" เป็นจุดศูนย์กลาง
เพราะฉะนั้น"เกาะที่ประเสริฐที่สุด" คือ "สติปัฏฐาน"ขณะที่ "สติปัฏฐาน" เกิดขณะนั้น "ว่างเปล่าจากตัวตน"แม้ "จิต" เป็นกุศล ขั้น อื่นๆ เช่น กุศลขั้นทาน กุศลขั้นศีล แต่ถ้ายังไม่ถึงขั้น "สติปัฏฐาน" ความเป็นตัวตน จะเข้ามาอีก เพราะว่า "สติปัฏฐาน"คือ "ปัญญา" ที่รู้สภาพธรรมที่ไม่ใช่ตัวตน.กุศลอื่นๆ ที่ไม่ใช่ "สติปัฏฐาน" ไม่สามารถที่จะ "ละความเป็นตัวตน" ได้
(ขออนุโมทนา ท่าน...ผู้เอื้อเฟื้อรูปภาพ)
ขออนุโมทนา
