เหตุที่คนฆ่าตัวตาย
ในการบรรยายแนวทางเจริญวิปัสสนา ครั้งที่ ๑๕๐๖ ท่านอาจารย์บรรยายว่า
เมื่อได้ฟังว่า แม้พระผู้มีพระภาคเองก็ทรงสงเคราะห์อนุเคราะห์ภิกษุสงฆ์ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของการทรงแสดงธรรม หรือว่าการพยาบาลภิกษุไข้ หรือแม้ในกิจเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่ละเลยต่อการอบรมเจริญกุศล เพราะเหตุว่าอกุศลในวันหนึ่งๆ นั้น ย่อมเกิดมากกว่ากุศล บางท่านที่มีทุกข์กาย ความเจ็บไข้ได้ป่วย บางท่านก็สามารถที่จะทนแล้วก็ทนไป ทนไป ไม่ว่าจะมีความเจ็บป่วยร้ายแรงสักแค่ไหน แต่ว่าบางท่านก็ไม่ทน ความทุกข์ที่กายมีมาก จนกระทั่งบางคนทนไม่ไหว หรือว่าอาจจะทนได้เพียงเท่าที่ สามารถจะทนได้ ยังไม่ถึงขีดขั้นที่ทนไม่ได้ บางคนได้ยินเสียงในหูตลอดเวลา ก็เป็นความเจ็บป่วยประการหนึ่งของร่างกาย มีความรู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว ก็เข้าใจถึงความรู้สึกของคนที่ฆ่าตัวตาย เพราะไม่สามารถจะทนความป่วยเจ็บของร่างกายได้ แต่คนนั้นก็ไม่ถึงกับจะทนไม่ได้ เพียงแต่มีความรู้สึกเหมือนว่า ทนไม่ไหว แต่ก็ยังทนไปทนไป จนกว่าจะถึงเวลาที่บางท่านอาจจะไม่ทนอีกต่อไป
ทุกข์กายจะทำให้เกิดความทุกข์ใจสำหรับผู้ที่ยังมีกิเลสมากทีเดียว จนกระทั่งบางคนฆ่าตัวตาย เพราะเหตุว่าไม่อาจจะทนความทุกข์ทรมานกายได้ บางคนก็เตรียมยาพิษ แล้วบอกว่า ถ้าเป็นโรคที่ร้ายแรงเมื่อไร ซึ่งจะทำให้คนอื่นต้องพลอยลำบากเดือดร้อนด้วย และแม้ตัวเองก็จะต้องเป็นภาระของผู้อื่น ก็ขอที่จะดื่มยาพิษแทนที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
สำหรับการที่บุคคลหนึ่งบุคคลใดจะฆ่าตัวตายนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสว่า เป็นไปตามกรรมและการสะสมของกรรม เพราะเหตุว่าบางคนแม้ว่าจะไม่เจ็บป่วย ไม่มีทุกข์กาย ไม่มีโรคภัยใดๆ เลย แต่ว่าสะสมความเคยชิน หรือความคุ้นเคยกับการฆ่า ก็เป็นเหตุให้สามารถที่จะฆ่าตัวตายได้โดยง่าย เพราะเหตุว่าเป็นผลของการสะสมของกรรมและกิเลส ที่ได้สะสมความโกรธ หรือว่าความไม่พอใจ หรือว่าการฆ่าบ่อยๆ ทำให้บางคนแม้ว่ามีเหตุเพียงความน้อยใจในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะฆ่าตัวตายได้
แม้ในครั้งพระผู้มีพระภาคยังไม่ปรินิพพาน พระภิกษุซึ่งไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยเลยแต่ก็ได้ฆ่าตัวตายตามกรรมและการสะสม
มีรายละเอียด ตามข้อความในสังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เวสาลีสูตร ข้อ ๑๓๔๘ และในอรรถกถา
สาธุ
ผมขอเสนอลิงก์ของเวสาลีสูตร ที่กระทู้นี้อ้างถึงครับ
พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 228
[เล่มที่ 22] พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๑ - หน้า 228
๙. เวสาลีสูตร
[๑๓๔๙] ครั้งนั้น ภิกษุเหล่านั้นคิดกันว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอสุภกถา ตรัสสรรเสริญคุณแห่งอสุภะ ตรัสสรรเสริญคุณแห่งการเจริญอสุภะโดยอเนกปริยาย จึงขวนขวายประกอบการเจริญอสุภะ อันเกลื่อนกล่นด้วยอาการเป็นอเนกอยู่ ภิกษุเหล่านั้นอึดอัดระอาเกลียดกายนี้ ย่อมแสวงหาศาสตราสำหรับปลงชีวิต สิบรูปบ้าง ยี่สิบรูปบ้าง สามสิบรูปบ้าง ย่อมนำศาสตรามาโดยวันเดียวกัน.
ขออนุโมทนาครับ
ถ้าไม่มั่นคงในเรื่องกรรม การกระทำที่สะสมไว้และผลของกรรม จะโทษคนอื่นเสมอ มีข้ออ้างอย่างอื่นเสมอ เพื่อตัวเองที่รักยิ่ง
ขออนุโมทนาค่ะ
ฆ่าตัวตายเพราะผลกรรมของตนเองและอุปนิสัยที่ได้สะสมมา
พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 233
มีเรื่องเล่าว่า ในอดีตกาล พวกพรานเนื้อ ๕๐๐ คน เอาท่อนไม้และบ่วง เป็นต้น ขนาดใหญ่ๆ มาล้อมป่า ต่างดีอกดีใจ เลี้ยงชีวิตด้วยการทำการฆ่าเนื้อ และนกตลอดชีวิตมาด้วยกันทีเดียว (ตายแล้ว) ก็เกิดในนรก. พวกเขาไหม้ในนรกนั้นแล้ว ด้วยกุศลกรรมบางอย่างที่ทำไว้เมื่อก่อนนั่นแหละ ก็มาเกิดในหมู่มนุษย์ ด้วยอำนาจอุปนิสัยอันงาม ทุกคนก็ได้บรรพชาและอุปสมบทในสำนักพระผู้มีพระภาคเจ้า. เพราะอกุศลกรรมเดิมนั้น ของท่านเหล่านั้น อปราปรเจตนาที่ให้ผลยังไม่เสร็จ ก็ได้ทำโอกาสเพื่อเข้าไปตัดชีวิตด้วยความพยายามของตัวเอง และด้วยความพยายามของคนอื่น ในภายในกึ่งเดือนนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงเห็นเหตุการณ์นั้น.
อนึ่ง ขึ้นชื่อว่า วิบากของกรรมแล้ว ไม่มีใครจะสามารถป้องกันได้
ใช่เลยค่ะ มีข่าวออกมาว่า มีผู้ตัดกรรมได้ จึงเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้เลย แต่คนเขลาที่ไปเชื่อก็มีมากมาย เพราะเขาเหล่านั้นก็ไม่สนใจศึกษาพระธรรมว่า พระผู้มีพระภาคตรัสสอนไว้อย่างไร อยากจะหมดอกุศลวิบากโดยเร็ว แล้วไม่เป็นผู้ตรงเลยว่า เมื่อทำอกุศลกรรมก็ย่อมได้รับผลที่ไม่ดี จะให้หมดไปโดยเร็ว ถ้าอย่างนั้นผลของกุศลกรรมอยากจะหมดไปด้วยหรือเปล่า
