การระลึกถึงพระพุทธคุณ
สวัสดีครับ ผมอยากทราบว่า การระลึกถึงพระพุทธคุณบ่อยๆ จากในพระสูตรหนึ่ง ที่กล่าวว่าจะสามารถขจัดความหวาดกลัวหรือขนพองสยองเกล้าได้ เพราะเหตุใดถึงสามารถขจัดได้ครับ เพราะกุศลจิตที่เกิด หรือเพราะพุทธานุภาพ หรือเพราะอสูรกายหรือเปรตจะกลัวหรือเปล่า และจริงหรือเปล่าที่คนสมัยก่อนจะให้คนป่วยนึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แล้วช่วยให้โรคหายหรือทุเลาลงได้
ขอบคุณครับ
ในพระไตรปิฏกแสดงไว้ ท่านพระคิริมานนท์ ท่านป่วยหนัก พระพุทธเจ้าให้พระอานนท์
มาแสดงธรรมให้ท่านฟัง ท่านพระคิริมานนท์หายป่วยและได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ค่ะ
ความกลัวเป็นสภาพธรรมที่มีจริงเป็นอกุศลที่เป็นโทสมูลจิต การะลึกถึงพระคุณของ
พระพุทธเจ้า ขณะนั้นจิตเป็นกุศล ไม่ใช่ความกลัว เป็นกุศลจิต กุศลเป็นกุศล อกุศล
เป็นอกุศล กุศลจิตเกิด ขณะนั้นไม่ใช่อกุศลจิต ระลึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้าเป็น
กุศล จึงไม่กลัวในขณะนั้น ซึ่งจากข้อความในอรรถกาแสดงถึงขณะที่ระลึกเป็นไปว่า
พระพุทธเจ้าเป็นผู้ปราศจากราคะ โทสะ โมหะ...ขณะที่ระลึกถึงพระคุณตามความเป็น
จริงเช่นนั้น จิตเป็นกุศล จึงไม่กลัวในขณะนั้น ซึ่งพระพุทธองค์ทรงแสดงต่อว่าแม้การ
ระลึกถึงพระธรรมและพระสงฆ์ด้วยจิตที่เป็นกุศล ขณะนั้นก็ไม่กลัวเพราะขณะที่กลัวเป็น
อกุศล แต่ตามความเป็นจริงแล้วการระลึกถึงคุณของพระรัตนตรัย ต้องเป็นผู้ที่มีความ
เข้าใจพระธรรมถูกต้องตามความเป็นจริง ไม่เช่นนั้นก็ระลึกในพระคุณผิด ระลึกในพระ
ธรรมที่ผิด จิตจะเป็นกุศลจิตไม่ได้เลย
ตามความเป็นจริงแล้วจิตเกิดดับสลับกันเร็วมาก ขณะที่มีการระลึกถึงพระคุณของ
พระพุทธเจ้าดับไป ก็เกิดความกลัวต่อได้ทันที ดังเช่นท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เมื่อไป
เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าครั้งแรก เมื่ออกจากเมืองระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าก็ไม่เกิด
ความกลัว มีปีติเกิดขึ้น แต่เมื่อเหยียบซากศพก็เกิดความกลัวเกิดขึ้นต่ออีก ดังนั้นการ
พิจารณาธรรมจึงต้องพิจารณาไปทีละขณะจิต
ส่วนในเรื่องของการระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรมแล้วหายโรค อย่างในเรื่องของ
พระมหากัสสปะป่วย พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมคือโพชฌงค์ให้ท่านพระมหากัสสปะ
ฟัง พระมหากัสสปะพิจารณาตามเกิดปิติ จิตฝ่ายดีเกิดขึ้น เมื่อจิตดี รูปที่เกิดขึ้นก็ดี
ตามไปด้วย โลหิตท่านก็ผ่องใส ท่านจึงหายจากโรค ขออนุโมทนา
วันใหม่ ความคิดเห็นที่ 4
ส่วนในเรื่องของการระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรมแล้วหายโรค อย่างในเรื่องของ
พระมหากัสสปะป่วย พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมคือโพชฌงค์ให้ท่านพระมหากัสสปะ
ฟัง พระมหากัสสปะพิจารณาตามเกิดปิติ จิตฝ่ายดีเกิดขึ้น เมื่อจิตดี รูปที่เกิดขึ้นก็ดี
ตามไปด้วย โลหิตท่านก็ผ่องใส ท่านจึงหายจากโรค ขออนุโมทนา
^
^
^
ขออนุโมทนาค่ะ
ส่วนตัวแล้ว มีความคิดคล้ายๆ นี้ค่ะ
การระลึกถึงคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
หากปีติเกิด เป็นกุศลจิต ใจผ่องใส กายก็พลอยเบาไปด้วย จึงค่อยทุเลาไข้
(คิดในแบบภาษาชาวบ้านอาจหมายถึง มีกำลังใจดี ฟื้นไข้เร็ว)
แต่ผู้ที่ป่วยเป็นโรคที่รักษายาก หรืออาจรักษาไม่ได้
การระลึกถึงพระรัตนตรัยด้วยความเคารพนอบน้อม มีปีติเกิดขึ้นคราใด
แม้ทุกขเวทนาทางกายจะไม่ทุเลา
แต่ความเบาใจ ไม่เป็นทุกข์ใจ
ไม่มีลูกศรดอกที่ 2 มาปักซ้ำเติมลงไป ถึงจะเป็นเพียงบางขณะ
แต่นั่นก็น่าจะเป็นประโยชน์สูงสุดต่อผู้ป่วยผู้นั้น ในขณะนั้นค่ะ
การที่จะระลึกถึงสิ่งใดได้ จะต้องรู้จักสิ่งนั้นเสียก่อน ดังนั้น ผู้ที่จะระลึกถึงพุทธคุณ
อันได้แก่ พระปัญญาคุณ พระบริสุทธิคุณ และพระมหากรุณาคุณ จะต้องเป็นผู้ที่ได้
ศึกษาและเข้าใจพระธรรมโดยละเอียด จึงจะรู้จักพระคุณเหล่านั้นอย่างถูกต้องครับ
ขณะที่ระลึกถึงพุทธคุณ หรือคุณของพระรัตนตรัย ด้วยความเข้าใจที่ถูกต้อง ขณะ
นั้นจิตสงบเป็นกุศล ซึ่งไม่มีความกลัวเจือปนอยู่เลย แต่ด้วยความรวดเร็วในการ
เกิดดับสลับกันของจิต ทำให้อาจมีขณะจิตที่กลัวเกิดดับสลับกับจิตที่ระลึกเป็นไปใน
กุศลได้ครับ
สำหรับการทีจะพ้นภัยอันตรายได้หรือไม่ ก็เป็นไปตามเหตุคือกรรมที่ได้กระทำแล้ว
ครับ หากอกุศลกรรมถึงคราวให้ผล แม้แต่พระอรหันต์ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงอันตราย
นั้นได้ ซึ่งแม้ท่านจะประสบทุกข์กายอย่างไร จิตใจของท่านก็ไม่เศร้าหมองเลย
ส่วนปุถุชนนั้น จิตในขณะได้รับอันตรายจะเศร้าหมองหรือผ่องใส ก็ขึ้นอยู่กับการ
สะสมในชีวิตประจำวันเป็นปกติที่มีมาก่อนครับ ผู้ที่สะสมไว้ดีแล้ว ก็มีโอกาสที่กุศลจิต
จะเกิดขึ้นได้แม้ในขณะที่กำลังประสบอันตราย
กรณีการรักษาอาการเจ็บป่วย ผมเข้าใจว่าการเจ็บป่วยเป็นรูปที่เป็นพิษ ซึ่งมี
สมุฏฐานที่ทำให้เกิดขึ้น 4 ประการ ได้แก่ จิต อุตุ กรรม และอาหาร ดังนั้น ในกรณี
ที่เป็นความเจ็บป่วยอันเป็นรูปพิษที่เกิดจากจิต ก็น่าจะทุเลาได้ด้วยกุศลจิตที่เกิดขึ้น
ทำให้มีรูปที่ดีเกิดขึ้นทดแทน แต่หากเป็นความเจ็บป่วยที่เป็นรูปหลายๆ รูปจากหลายๆ
สมุฏฐาน ก็ต้องอาศัยสมุฏฐานอื่นๆ ที่เหมาะสมในการรักษาโรคนั้นด้วยครับ
รูปที่เกิดจากกรรมมีอะไรบ้างคะ รบกวนสอบถามท่านผู้รู้ค่ะ
ขอเชิญคลิกอ่านที่.. กัมมชรูป