การพูดดีเป็นศรีแก่ตัว [ตักการิยชาดก]

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๖ - หน้าที่ 293 ตักการิยชาดก ว่าด้วยการพูดดีเป็นศรีแก่ตัว [๑๘๒๖] ดูก่อนพ่อตักการิยะ ฉันเองเป็นคน โง่เขลา กล่าวคำชั่วช้าเหมือนกบในป่าร้องเรียกงูมา ให้กินตนฉะนั้น ฉันน่าจะตกลงไปในหลุมนี้ ได้ยิน มาว่า บุคคลที่พูดล่วงเลยขอบเขตไม่ดีเลย. [๑๘๒๗] บุคคลที่พูดล่วงเลยขอบเขต ย่อมได้ ประสบการจองจำ การถูกฆ่า ความเศร้าโศก และ ความร่ำไห้