พระโอวาทานุสาสนี [๓] บุคคล ไม่ควรดูหมิ่นบุญ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

บุคคล ไม่ควรดูหมิ่นบุญ ว่า บุญมีประมาณน้อยหม้อที่เต็มด้วยหยาดน้ำ ที่ตกลงมาทีละหยาด ฉันใดชนผู้มีปัญญา สั่งสมบุญทีละน้อย ย่อมเต็มไปด้วยบุญ ฉันนั้น.เพราะเธอเห็นโทษ โดยความเป็นโทษ แล้วทำคืน ตามธรรมเราจึงรับโทษของเธอนั้นข้อที่บุคคล เห็นโทษ โดยความเป็นโทษ แล้วทำคืน ตามธรรมถึงความสำรวามต่อไป นี้ เป็นความเจริญในวินัยของพระอริยเจ้า

ดูก่อน ภัททาลิภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ประกอบด้วยธรรม ๑๐ ประการ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะสัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ สัมมาญาณะ สัมมาวิมุตติอันเป็นของพระเสขะ

ย่อมเป็นผู้ควรแก่ ทักษิณาทาน เป็นผู้ควรแก่อัญชลีกรรมเป็น เนื้อนาบุญ ของโลก ไม่มีเนื้อนาบุญอื่นยิ่งกว่า ดังนี้ ดูก่อน ภิกษุทั้งหลายในพวกมนุษย์ ชนที่ถึงฝั่ง มีจำนวนน้อยหมู่สัตว์นอกนี้ ย่อมวิ่งไปตามฝั่งชนเหล่าใด ประพฤติตามในธรรมชนเหล่านั้น จักข้ามบ่วงมฤตยู ซึ่งแสนยาก ไปถึงฝั่งได้

บัณฑิต พึงละธรรมฝ่ายดำเสีย พึงเจริญธรรมฝ่ายขาวพึงละจากกิเลส อันเป็นเครื่องกังวล พึงพากเพียรที่จะออกจากวัฏฏะพึงปรารถนาความยินดีในวิเวกที่สัตว์ยินดีได้ยากบัณฑิตพึงยังตนให้ผ่องแผ้ว จากเครื่องเศร้าหมองจิต

ชนเหล่าใด อบรมจิตใจดีแล้ว โดยชอบในธรรมอันเป็นเครื่องตรัสรู้ไม่ถือมั่น ยินดีในความสละคืนความถือมั่นจักเป็นผู้สิ้นอาสวะ ปรินิพพาน ในโลกนี้.
ดูก่อน ภิกษุทั้งหลายธรรมฝ่ายขาว อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้วย่อมเป็นไปเพื่อพระนิพพาน ดังนี้

ดูก่อน พราหมณ์แม้เรา ก็ไถและหว่าน แล้วจึงบริโภคดุจเดียวกับท่านฯลฯศรัทธาของเรา เป็นพืช ความเพียรของเรา เป็นฝนปัญญาของเรา เป็นแอก และ ไถ หิริของเรา เป็นงอนไถใจของเรา เป็นเชือก สติของเรา เป็นผาล และ ปฏักผลที่เก็บเกี่ยวได้ คือ นิพพาน บุคคล ทำนาอย่างนี้แล้ว ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

ดูก่อน พราหมณ์ผู้ใดผู้หนึ่ง จะเป็นคฤหัสถ์ก็ตาม เป็นบรรพชิตก็ตามมีการสำรวามอินทรีย์ คุ้มครองกาย คุ้มครองวาจา ดังนี้แล้วย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงไปได้

... ขออนุโมทนา ...