จริยาวัตรของมหาโลมหังสบัณฑิต [มหาโลมหังสจริยา]

[เล่มที่ 74] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย จริยาปิฎก เล่ม ๙ ภาค ๓ - หน้าที่ 545

๑๕. มหาโลมหังสจริยา​

ว่าด้วยจริยาวัตรของมหาโลมหังสบัณฑิต

[๓๕] เรานอนอยู่ในป่าช้า​ เอาซากศพอันมีแต่ กระดูกทำเป็นหมอนหนุน เด็กชาวบ้านพวก หนึ่ง พากันเข้าไปทำความหยาบช้าร้ายกาจนานัปการ อีกพวกหนึ่งร่าเริง อีกพวกหนึ่งสลดใจ พากันนำเอาของหอม ดอกไม้ อาหาร​และ เครื่องบรรณาการต่างๆ เป็นอันมากมาให้เรา พวกใดนำทุกข์มาให้เรา และพวกใดให้สุขแก่เรา เราเป็นผู้มีจิตเสมอแก่เขาทั้งหมด ไม่มีความเอ็นดู ไม่มีความโกรธ เราเป็นผู้วางเฉย ในสุขและทุกข์ ในยศแลความเสื่อมยศ เป็น ผู้มีใจเสมอในสิ่งทั้งปวง นี้เป็นอุเบกขาบารมี ของเรา ฉะนี้แล.

จบ มหาโลมหังสจริยาที่ ๑๕