อกุศลวิตกที่มีโทษมากและน้อย
ข้อความบางตอนจากเทปวิทยุ
ท่านอาจารย์ โดยเริ่มรู้ว่า วันหนึ่งๆ นี้ค่ะ มีอกุศลวิตกมาก ถูกหรือผิดค่ะ เริ่มรู้อย่างนี้เป็นการดี เพื่อที่จะได้รู้จักตัวเองว่ามีกิเลสมีอกุศล ที่จะต้องขัดเกลาด้วยการฟังพระธรรม ด้วยการอบรมเจริญปัญญา และสำหรับอกุศลวิตกในวันหนึ่งๆ ก็ควรจะพิจารณาว่ามีหลายขั้น มีตั้งแต่ขั้นที่มีโทษน้อย จนกระทั่งถึงขั้นที่มีโทษมาก ขณะที่ไม่รู้สึกกระวนกระวายเดือดร้อนนะค่ะ ไม่ใช่ว่าขณะนั้นไม่มีอกุศลวิตก แต่ว่าเป็นอกุศลวิตกที่มีโทษน้อย เพราะเหตุว่า ไม่ทำให้เดือดร้อนกระวนกระวาย ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ถ้าสติปัฏฐานไม่เกิด ถ้ากุศลใดๆ ไม่เกิด ขณะนั้นก็เป็นอกุศลวิตก แต่ไม่รู้สึกเดือดร้อน เพียงแต่บริหารร่างกายดำเนินชีวิตไปเป็นปกติประจำวัน ทำกิจการงานต่างๆ เล็กน้อยๆ ขณะนั้นก็ไม่ใช่อกุศลวิตกที่มีโทษมาก แต่ขณะใดที่รู้สึกเดือดร้อน ขณะนั้นถ้าจะพิจารณาสภาพของจิต ก็จะรู้ว่าเป็นอกุศลวิตกที่มีโทษมาก ถ้าเป็นอกุศลวิตกที่เป็นการสร้างสรรค์สิ่งที่เป็นประโยชน์ สำหรับการดำเนินชีวิต ไม่ใช่การทำลายก็มีโทษน้อย...
ผมมีความเห็นว่า
วันหนึ่งๆ มีอกุศลวิตกมากนี่เป็นของแน่นอน แต่อย่างไรถึงจะเป็นกุศลวิตกแทนถ้ายังมีอกุศลวิตกอยู่ไม่ว่าจะมากหรือน้อย โอกาสที่จะมีกุศลวิตกก็ยาก เพราะจะเป็นปัจจัยให้อกุศลวิตกเกิดอีกไม่รู้จักจบสิ้นดังที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ กุศลวิตกจะเกิดได้ ก็ต้องรู้ว่าจะเกิดได้อย่างไร และเมื่อเกิดแล้วก็เช่นเดียวกับอกุศลวิตกคือเป็นปัจจัยให้เกิดอีก กุศลวิตกจะเกิดได้ก็ต้องอยู่ในที่โคจร เช่น ในที่มีการฟังธรรม การฟังธรรมเป็นเหตุให้เกิดกุศลเมื่อกุศลเกิดก็เป็นปัจจัยให้กุศลวิตกเกิด ก็ขึ้นอยู่ว่าอะไรจะเกิดมากกว่ากันในวันๆ ดังนั้น ในวันๆ จึงต้องระวังว่าจะอยู่ในที่โคจรหรือในที่อโคจร สถานที่โคจรนั้นก็จะเป็นปัจจัยที่สำคันหนึ่งในการที่จะสงเสริมให้กุศลวิตกเกิด ครับ การฟังธรรมมากๆ จึงเป็นประโยชน์ทุกประการ
สวัสดีครับ K. Shumporn.t
ถ้าเกิดเจอกับเรื่องที่เป็นทุกข์ แต่พยายามคิดในทางที่ดี จะเข้าข่ายเป็น กุศลวิตก หรือ อกุศลวิตกที่มีโทษน้อยครับ
ขออนุโมทนาครับ
สวัสดีค่ะ K. viKrom (ไม่ทราบว่าเป็นคนเดียวกับที่เคยคุยกันบนเครื่องหรือเปล่า) ถ้าใช่ ขออนุโมทนา K. vikrom ที่เป็นคนอดทนมากๆ และมีปัจจัยให้คิดในทางที่ดีเสมอๆ ถึงแม้จะเจอกับคนและเรื่องที่ไม่น่าปรารถนา การคิดไปในทางที่ดี ถ้าเป็นกุศลจิตย่อมไม่มีโทษใดๆ เลย ถ้าเป็นอกุศลจิตก็ย่อมมีโทษน้อยเพราะคิดไปในทางที่ดี การพยาบาทผูกโกรธและเดือดร้อนใจนานๆ ย่อมเตือนตนให้รู้ว่ายังเป็นผู้มีปกติหลงลืมสติและมิได้น้อมประพฤติตามธรรมที่ได้ฟัง พิจารณาสภาพธรรมที่กำลังปรากฏบ่อยๆ เนืองๆ เพื่อเป็นปัจจัยให้รู้จักสภาพธรรมตามความเป็นจริง เพื่ออภิสมัยไม่ต้องวิตกกังวลในโทษใดๆ อีกเลย
ขออนุโมทนาค่ะ
จิตเป็นอกุศลก็รู้ว่าจิตเป็นอกุศลเป็นธรรมะ ไม่ใช่เรา ประเสริฐ ค่ะ
ขอบคุณมากครับ K. Shumporn.t ที่ช่วยเตือนสติบ่อยๆ ตลอดการเดินทางไปอินเดีย ผมคงต้องปักหลักสู้ตายกับทุกข์อันนั้นด้วยการคิดไปในทางที่ดีก่อน จนกว่าจิตจะเบาอ่อน ควรแก่การงาน แล้วจึงพิจารณาสภาพธรรมที่กำลังปรากฏบ่อยๆ เนืองๆ เหมือนกับไฟไหม้บนศรีษะ คือต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่มีทางเลือกแล้ว ทุกข์วันนี้ความทุกข์ที่มีอยู่ ก็ยังเหมือนเดิม แต่ว่าจิตใจผมรู้สึกดีขึ้น หนักแน่นขึ้น เมื่อได้เดินมาทางนี้.......อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แล้วแต่เหตุปัจจัย ทุกสิ่งเป็นไปตามกรรมและผลของกรรม......จริงๆ แล้ว ความทุกข์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อันนี้ เป็นสิ่งที่เหมาะแก่การระลึกรู้จริงๆ เพียงแต่เรามองข้ามไป และไม่ได้ปฏิบัติอย่างจริงจัง เปรียบเสมือนคลืนในมหาสมุทรที่พัดใส่ตัวเราตลอดเวลาที่ลอยคออยู่ในน้ำ เราไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว นอกจากอบรมสติระลึกรู้สภาพลักษณะธรรมไปเรื่อยๆ ไม่มีความหวังใดๆ ทั้งสิ้น
สรุปที่ผมถามไปก็คงเข้าข่ายที่เป็นอกุศลวิตกที่มีโทษน้อย เพราะคิดไปในทางที่ดี แต่ใจก็ยังมีทุกข์อยู่เนืองๆ แล้วเวลาผ่านไปอีกนานแสนนาน ก็อาจจะค่อยๆ กลายเป็นกุศลวิตก เมื่อสติเกิดขึ้นระลึกรู้สภาวลักษณะธรรมตามความเป็นจริงว่า ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน ไม่เห็นผิดอีกตลอดไป
ขออนุโมทนาในกุศลจิตด้วยครับที่เสียเวลากับผมตลอดการเดินทางครั้งนั้น ผมจะพยายามน้อมประพฤติตามธรรมที่ได้ฟังมาโดยตลอดอย่างแน่นอนครับ ผมสัญญา
ตอบความเห็นที่ 6
ขออนุโมทนาในความตั้งใจน้อมประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมค่ะ
สวัสดีค่ะ k. viKrom ขอปักหลักสู้ตายกับกิเลสด้วยคนนะ เกิดมาแล้ว เมื่อยังมีกิเลสอยู่ ทุกคนก็ไม่พ้นทุกข์ได้เลย แต่ใครจะโชคดีมีโอกาสได้ยินได้ฟังพระธรรม ได้ขณะที่หาได้ยาก คือการมีโอกาสได้เข้าใจความจริงของชีวิต และสิ่งที่สำคัญมาก และเป็นสาระจริงๆ คือมีความตั้งใจมั่นที่จะขัดเกลากิเลส
ก็ขออนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ
