จุดประสงค์ในการอบรมเจริญบารมีทั้ง ๑๐

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

การศึกษาเรื่องของบารมีทั้ง ๑๐ ก็เพื่อ พิจารณาสำรวจตัวเอง ว่า ยังยิ่งหย่อนในบารมีใดและจะได้อบรมบารมีนั้น ให้มากยิ่งขึ้นจนสามารถที่จะเป็นปัจจัยให้รู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้ ถ้ามุ่งแต่ที่จะให้สติเกิด ระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามปกติ ตามความเป็นจริง ในชีวิตประจำวันโดยที่ไม่คำนึงถึง "การอบรมเจริญบารมี" ก็จะต้องพ่ายแพ้ต่อ อกุศลธรรมเพราะว่า อกุศลธรรม มีปัจจัยให้เกิดมากกว่า กุศลธรรม

การสะสมบารมีทั้ง ๑๐ นั้นไม่สามารถที่จะทราบได้ว่าแต่ละท่านจะต้องสะสมอบรมไปอีกนานเท่าไรแต่ในชาติที่สามารถจะสะสมอบรมได้ ก็ควรจะสะสมอบรมบารมี ตามกำลังความสามารถ

บารมีทั้ง ๑๐ นั้น มี "โลภะ" เป็นปฏิปักษ์ เพราะฉะนั้น การอบรมเจริญบารมี จึงไม่ใช่ด้วยความต้องการผลของกุศลแต่ ต้องเป็นเพราะการเห็นโทษของอกุศลแต่ละประเภทไม่ใช่ต้องการเจริญบารมี เพื่อผล คือ สังสารวัฏฏ์แต่ เป็นการบำเพ็ญบารมี เพื่อขัดเกลากิเลสจนกว่าจะสามารถดับกิเลสได้หมดเป็นสมุจเฉทจึงจะสามารถ ดับสังสารวัฏฏ์ ได้ เพราะ การดับสังสารวัฏฏ์ จะเป็นไปได้ ก็ด้วย การดับกิเลสเป็นสมุจเฉทตราบใด ที่ยังมีกิเลสอยู่ ก็ไม่สิ้น สังสารวัฏฏ์ฉะนั้น การอบรมเจริญบารมี จึงไม่ใช่ด้วยความหวังผลของกุศลในสังสารวัฏฏ์

ด้วยเหตุนี้ ผู้ที่เห็นโทษของความตระหนี่ จึงให้ทาน

ผู้ที่เห็นโทษของความเป็นผู้ทุศีล จึงรักษาศีล

ผู้ที่เห็นโทษในกาม และ การครองเรือน จึงมีอัธยาศัยในเนกขัมมะ

ผู้ที่เห็นโทษในความไม่รู้ และ ความสงสัย จึงเป็นผู้อบรมเจริญปัญญา

ผู้ที่เห็นโทษในความเกียจคร้าน จึงเป็นผู้อบรม วิริยะ

ผู้ที่เห็นโทษในการพูดและการกระทำที่ไม่จริง จึงเป็นผู้อบรมเจริญ สัจจะ

ผู้ที่เห็นโทษในความไม่อดทน จึงเป็ผู้อบรมเจริญ ขันติ

ผู้ที่เห็นโทษในการไม่ตั้งใจมั่น จึงเป็นผู้อบรมเจริญ อฐิษฐาน

ผู้ที่เห็นโทษในพยาบาท จึงเป็นผู้อบรมเจริญ เมตตา

ผู้ที่เห็นโทษในโลกธรรม จึงเป็นผู้อบรมเจริญ อุเบกขา

ข้อความบางตอนจากหนังสือ บารมีในชีวิตประจำวันโดย อาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

ขออนุโมทนา