ประโยชน์และจุดมุ่งหมายของการศึกษาพระธรรมในทัศนะของข้าพเจ้า

ผมเพิ่งจะเริ่มสนใจศึกษาพระธรรมอย่างจริงจังเมื่อไม่นานครับ รู้สึกขอบคุณในพระคุณของคุณแม่ผมเองที่ท่านชอบฟังรายการของ อ สุจินต์ฯ ในบ้านบ่อยๆ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจฟังมากครับแบบผ่านๆ แต่ความที่มันเข้าหูบ่อยๆ เป็นปีๆ ก็เลยมีความคิดว่ามันต้องมีอะไรดีแน่ คุณแม่ถึงได้ฟังบ่อยๆ คราวนี้ก็เลยลองฟังเองแบบตั้งใจดูบ้าง ก็เลยได้เห็นประโยชน์ครับ

สำหรับผม หลังจากได้ฟังธรรมที่ท่าน อ. สุจินต์นำมาบรรยาย ทุกครั้งจะรู้สึกปิติและซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคูณของพระพุทธเจ้า ที่ทำให้เราเริ่มที่จะเข้าใจทุกสิ่งที่มีจริงๆ ในโลกอย่างถ่องแท้มากขึ้น เมื่อก่อนจะคิดว่าธรรมะเป็นเรื่องพิธีกรรม ทำบุญไปวัดเท่านั้น แต่จริงๆ แล้ว ธรรมะอยู่กะเราตลอดเวลา เป็นเรื่องในชีวิตประจำวันเราเองแต่เราก็ไม่เคยสนใจ หรือรู้ความจริงว่าจริงๆ แล้วมันเป็นธรรมะแต่ละอย่างๆ แม้แต่ตัวเราทั้งหมดทุกส่วนไม่ว่าร่างกายและจิตใจเรานั้นแหละแท้จริงแล้วคือ ธรรมะ การศึกษาธรรมะก็เลยทำให้ผมรู้จักตัวเองในส่วนของร่างกายและจิตใจดีขึ้นครับ

อีกประการ การรู้ธรรมะมากขึ้น ทำให้เราเห็นทุกข์เป็นเรื่องปกติครับ เลยทำให้วางใจเป็นกลางได้ดีขึ้นกว่าตอนที่ยังไม่รู้ธรรมะครับ เพราะยังไงเราก็ต้องเจอมันตราบที่เรายังต้องเกิดเป็นคน ซึ่งทุกข์ในทางโลกก็เห็นง่ายหน่อย เช่น ทุกข์จากทำงาน ทุกข์จากการเรียนหนังสือ ทุกข์จากการทำมาหากิน ทุกข์จากโรค ฯลฯ แต่บางคนก็มองเป็นความสุขไปก็มีนะครับ เห็นไหมครับการไม่รู้ธรรมะ ทำให้มองโลกผิดไปจากความเป็นจริงไปเลย คนละขั้วที่เห็นคือ การเห็นความทุกข์ว่าเป็นความสุข ดังนั้น การเห็นทุกข์จึงมีประโยชน์เพราะทำให้เราใช้ชีวิตไม่ประมาท รอบคอบกว่าแต่ก่อน ยิ่งฟัง อ. สุจินต์จะทราบเลยว่า จริงๆ แล้วทุกอย่างเกิดแล้วก็ดับตลอดเวลา ฟังแล้วรู้สึกว่ามันทุกข์ยิ่งกว่าทุกข์ในความหมายทั่วไปของคนเราอีก ทุกข์ทุกขณะจิต ฟังธรรมผ่าน อ. สุจิตน์ทำให้ผม เข้าใจการเห็นทุกข์ว่า เราจะพ้นทุกข์ได้ ไม่ใช่แค่เห็นทุกข์แบบชาวบ้านรึแบบ ที่ผมเข้าใจเมื่อก่อน แต่ต้องเห็นทุกข์ในอริยสัจ นั่นคือการเห็นธรรมะคือสภาพร่างกายและจิตใจของเรานั้นมันมีการเกิดดับทุกขณะจิตเลยทีเดียว จึงจะเกิดความเบื่อในร่างกายและจิตใจนี่อย่างแท้จริง การฟังธรรมะก็ดีครับ เหมือนมีเสียงช่วยเตือนสติเราให้กลับมาสังเกตุกายใจเรามากขึ้น แทนที่จะสนใจออกไปกับเรื่องราวต่างๆ ข้างนอกเรา

ผมคิดว่า จุดมุ่งหมายสูงสุด การศึกษาธรรมะคือ นิพพาน ซึ่งเป็นโลกุตธรรมเหนือทุกข์ เหนือสุข ซึ่งจะพ้นได้ก็คือต้องปล่อย ทั้งทุกข์ ทั้งสุข แต่การที่จะปล่อยได้สนิทใจก็คือ เราต้องเห็นโทษของทั้ง ทุกข์และ สุขก่อน ซึ่งทั้งหมดทั้งมวล พระพุทธ-องค์ทรงเรียก แต่ละอย่างว่าธรรม ถ้าเราเข้าใจมันถ่องแท้ ว่าธรรมะแต่ละอย่างลักษณะเป็นยังไงก่อน ซึ่งตอนที่ฟังธรรมจาก อ. สุจินต์ ตรงนั้นเราก็จะเข้าใจได้ว่าเป็นอย่างงี้แต่ที่สำคัญกว่าผมคิดว่า จากความเข้าใจตรงนั้น พอลักษณะที่เราเคยได้ฟังมานั้นมันเกิดขึ้นมาในชีวิตจริงๆ เราสามารถจะประจักษ์ได้อย่างที่เราเคยจำเคยฟังมารึเปล่าเท่านั้น ซึ่งถ้าเราสามารถทำได้ก็คือได้เห็นธรรมละ และถ้าทำบ่อยๆ ที่ อ. สุจินต์ เรียกว่าภาวนา เราก็ได้ภาวนาละไปในตัวโดยไม่ต้องไปวัดเลย เพราะสามารถทำได้ทุกขณะเลยไม่ว่าที่ไหน เพราะเรานั่นแหละเป็นธรรมะ ก็ดูกายใจได้เป็นประจำวันคับ ถ้าไม่ผิดผมคิดว่าเราฟัง อ. สุจินต์ เพื่ิอให้รู้จักธรรมะ แต่ละอย่างดีขึ้นก่อนว่า มันมีลักษณะเป็นยังไง เหมือนเก็บข้อมูลก่อน ก่อนภาคสนามที่เราแต่ละคนต้องไปเจอเองไม่เหมือนกันซึ่งพอธรรมะนั่นเกิด เราถึงจะประจักษ์ได้ ก็ด้วยมันจะระลึกได้เองว่า ลักษณะนี้นี่เองที่เราได้เคยได้ยินได้ฟังมานี่ เราก็จะรู้ได้ตรงลักษณะ แต่ถ้าเราไม่ฟังธรรมะ เราก็ไม่มีข้อมูลที่จะนำระลึกได้เมื่อธรรมะนั้นเกิด ในตอนที่เราภาวนา (ดูกายดูใจของเรา) ครับ

ดูๆ นิพพานอาจจะดูเป็นเรื่องไกลตัวเราก็จริง แต่ถ้าเรายิ่งไม่สนใจมัน มันก็จะยิ่งเป็นเรื่องห่างเราไปเรื่อยๆ มิใช่หรือครับ ผมไม่หวังนิพพานในเร็วๆ นี้หรอก เพราะตามเหตุปัจจัย คิดว่ายังมีปัญญาน้อยมาก แต่ตอนนี้ขอเฉียดกรายกระแสพระนิพพานบ้างโดยรู้ธรรมะมากขึ้นก็ยังดีครับ แต่ก็รู้สึกมีกำลังใจ และไม่เครียด เพราะได้ยิน อ. สุจินต์ กล่าวไว้บ่อยๆ คือศึกษาธรรมะเพื่อเข้าใจ อีกประโยค ที่ อ. สุจินต์ มักจะเตือน คือ ศึกษาธรรมะให้รู้ว่า (ทุกอย่าง) เป็นธรรมะ ได้ยินแล้วได้สติทำให้ไม่เผลออยู่ในโลกที่สมมติบัญญัติจนเกินไปดีครับ

อ. สุจินต์ และคณะเป็นกัลยาณมิตรในทางธรรมของเราทุกคน

ขอกราบอนุโมทนาบุญทุกท่านครับขอบคุณที่อ่านครับ

จากผู้ยังมีปัญญาน้อย... ยงยศ