การฟังธรรม

[เล่มที่ 41] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒- หน้าที่ 357

๑๐. เรื่องการฟังธรรม [๖๙]

ข้อความเบื้องต้น

พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภการฟังธรรมตรัสพระ-

ธรรมเทศนานี้ว่า "อปฺปกา เต มนุสฺเสสุ" เป็นต้น.

คนอาศัยภพแล้วติดภพมีมาก

ดังได้สดับมา พวกมนุษย์ผู้อยู่ถนนสายเดียวกัน ในกรุงสาวัตถีเป็น

ผู้พร้อมเพรียงกัน ถวายทานโดยรวมกันเป็นคณะแล้ว ก็ให้ทำการฟังธรรม

ตลอดคืนยังรุ่ง, แต่ไม่อาจฟังธรรมตลอดคืนยังรุ่งได้; บางพวกเป็นผู้อาศัย

ความยินดีในกาม ก็กลับไปเรือนเสียก่อน, บางพวกเป็นผู้อาศัยโทสะไปแล้ว,

แต่บางพวกง่วงงุนเต็มที นั่งสัปหงกอยู่ในที่นั้นนั่นเองไม่อาจจะฟังได้. ในวัน

รุ่งขึ้น พวกภิกษุยังถ้อยคำให้ตั้งขึ้นในโรงธรรมเจาะจงถึงเรื่องนั้น. พระศาสดา

เสด็จมา ตรัสถามว่า "ภิกษุทั้งหลายบัดนี้ พวกเธอนั่งสนทนากันด้วยเรื่อง

อะไรหนอ?" เมื่อภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า " ด้วยเรื่องชื่อนี้ " จึงตรัสว่า

"ภิกษุทั้งหลาย ธรรมดาสัตว์เหล่านี้ อาศัยภพแล้ว เลยข้องอยู่ในภพนั่นเอง

โดยดาษดื่น, ชนิดผู้ถึงฝั่งมีจำนวนน้อย," เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม

ได้ตรัสพระคาถาเหล่านี้ว่า :-

"บรรดามนุษย์ ชนผู้ถึงฝั่งมีจำนวนน้อย,

ฝ่ายประชานอกนี้เลาะไปตามตลิ่งอย่างเดียว. ก็ชนเหล่าใดแล ประพฤติสมควรแก่ธรรมใน ธรรมที่เรากล่าวชอบแล้ว, ชนเหล่านั้นล่วง บ่วงมารที่ข้ามได้ ยากอย่างเอกแล้ว จึงถึงฝั่ง."