อินเดีย ... อีกแล้ว 41 พระมูลคันธกุฎีวิหาร

พระมูลคันธกุฎีวิหาร

วันนี้เป็นวันสุดท้ายในอินเดีย จึงตื่นแต่เช้าเพื่อไปชมแม่น้ำคงคา แม้จะไปมาแล้ว หลายครั้ง ก็ยังอยากไปดูบรรยากาศที่เปลี่ยนไป รถตู้พามาจอดใกล้ๆ ท่าเรือ ต้องเดิน ผ่านผู้คนที่ยังนอนหลับอยู่ริมถนน ผ่านตลาดที่ขายของสารพัด มีทั้งผัก ผลไม้ ไม้สี ฟัน และอาชีพหนึ่งที่ขาดไม่ได้ คือ ขอทาน เป็นที่ดูกรรมและผลของกรรมจริงๆ เวลา เดินต้องระวัง อย่าเพลินดูแต่สินค้า ต้องคอยเดินหลบหลีกน้ำหมาก น้ำลาย ปัสสาวะ อุจจาระที่เห็นอยู่ตามถนน ถนนของอินเดียนี่สร้างมาใช้อย่างคุ้มค่าจริงๆ

คราวนี้ได้ลงเรือลำใหญ่กับสหายธรรมหลายคน มีผู้คนมาอาบน้ำล้างบาปมากมายเช่น เคย ได้ถ่ายภาพร่วมกันในเรือเมื่อเห็นพระอาทิตย์ขึ้น ก็สนุกไปอีกแบบ

เมื่อรับประทานอาหารเช้าที่โรงแรมแล้ว ได้เวลาไปนมัสการพระบรมสารีริกธาตุที่ มูลคันธกุฎีวิหาร ที่สารนาถ ซึ่งห่างออกไปจากโรงแรมประมาณ ๑๒ กม.

ผู้คนเข้าแถวเพื่อรอไปนมัสการยาวเหยียดจนออกไปเกือบถึงถนน คณะของท่าน อาจารย์มานั่งรอในพระวิหารแล้ว พวกเราจึงเข้าประตูข้าง ไปนั่งใกล้ๆ กับคณะของท่าน มีพระและสามเณรธิเบตมากมายเข้าแถวเช่นกัน

ได้ยินเณรองค์น้อยร้องไห้จ้าเหมือนเสียงเด็กทารก ปรากฏว่าท่านมากับเณรพี่ชายซึ่งก็ ยังเด็กมากเหมือนกัน แล้วไม่เห็นกัน เมื่อมีคนพาท่านมาหาเณรพี่ชาย พี่ชายท่านตบ หน้าเปรี้ยงทีเดียว หยุดร้องไห้เลย น่าสงสารจัง ทำไมต้องตบกันด้วย หรือจะเป็นวิธีสอน ตามแบบนิกายของท่านก็ได้ ซึ่งก็ได้ผลเหมือนกัน

ระหว่างนั่งรอ คณะของเราก็นำขนมต่างๆ มาถวายเณรและพระ ขออนุโมทนาที่เตรียม พร้อมที่จะเจริญกุศลทุกเวลา

เมื่อถึงเวลา ก็ได้กราบนมัสการทีละคน พระท่านชี้ให้ดูพระบรมสารีริกธาตุด้วย แต่ต้อง เป็นไปอย่างรวดเร็ว เพราะมีผู้คนอีกมากมายคอยนมัสการอยู่ ได้ยินว่าวันนี้เป็นวัน สำคัญประจำปีของสมาคมมหาโพธิ์ จึงมีผู้คนมากมายกว่าทุกครั้ง น่าปลื้มใจที่พระพุทธ ศาสนากลับมารุ่งเรืองในอินเดียอีกครั้ง แม้ว่าคนที่มานั้นจะไม่ใช่ชาวอินเดีย แต่ประเทศ อินเดียก็เป็นสถานที่รวบรวมหลักฐานทางประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาไว้มากมาย สม กับชื่อว่า อินเดีย ... แดนพุทธภูมิ

จะเห็นว่าความเข้าใจพระธรรม คำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นไม่ได้ขึ้น กับเชื้อชาติ หรือสถานที่เลย แต่ขึ้นอยู่กับการสะสมปัญญามาพอที่จะเข้าใจพระธรรมที่ สุขุมลุ่มลึก ยากจะรู้ตามเช่นนี้ ได้หรือไม่ แม้ชาวพุทธเองก็ยังแบ่งแยกออกไปหลาย นิกาย นำคำสอนของพระองค์ไปประยุกต์ตามความเชื่อ ความเข้าใจของตน แม้แต่ นิกายเดียวกัน ความเข้าใจที่ไม่ลึกซึ้งพอ ก็ยังนำพระธรรมมาสอนตามความเข้าใจของ ตน และมีผู้นับถือมากมาย แต่อย่าลืมว่า พระพุทธศาสนานั้นคือศาสนาของผู้รู้ เมื่อไม่รู้ จริง ก็เป็นเพียงความเชื่ออย่างหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่พระพุทธศาสนา พระธรรมคำสอนนั้น ไม่สาธารณะสำหรับทุกคนจริงๆ แม้ในครั้งพุทธกาลก็ยังมีความเชื่อหลากหลาย บัดนี้ เวลาผ่านไปสองพันกว่าปี จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่า เหตุการณ์ของครูทั้ง ๖ ในสมัย พุทธกาลก็ยังมีปรากฏอยู่

กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ประธานมูลนิธิศึกษาและเผย แพร่พระพุทธศาสนา ที่ท่านอุทิศตนทั้งชีวิตศึกษาและเผยแพร่พระธรรมที่รู้ตามได้ยาก นี้มาสู่พวกเรา แม้จะต้องขัดแย้งกับกลุ่มคนต่างๆ ที่มีความเห็นไม่ตรงกัน แต่ท่านก็ยืน หยัดในความถูกต้องมาโดยตลอด ทำให้เราได้ยินได้ฟังพอเข้าใจได้ว่า ธรรมทั้งหลาย เป็นอนัตตานั้นต้องเป็นอนัตตาแต่เริ่มต้นทีเดียว ไม่ใช่ไปบังคับว่าต้องมีวิธีทำอย่างนั้น อย่างนี้ ปัญญาจึงจะเกิด แต่เพราะศึกษาพระธรรมมากพอที่จะเข้าใจคำสอน เช่น คำว่า โลกในวินัยของพระอริยเจ้านั้น คือ แยกโลกที่รวมกันเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นบุคคลนี้ ออกเป็นโลก ๖ ทาง คือ โลกทางตา โลกทางหู โลกทางจมูก โลกทางลิ้น โลกทาง กาย โลกทางใจ จึงจะเป็นสังขารขันธ์ปรุงแต่งให้สติเกิดระลึกลักษณะของสภาพธรรม ที่กำลังปรากฏในขณะนี้ตามความเป็นจริง แล้วปัญญาจึงจะรู้ชัดในลักษณะนั้นๆ ตรง ตามที่ทรงแสดงไว้ในพระไตรปิฎกว่า ทุกอย่างเป็นธรรม และธรรมนั้นไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่ บุคคล ไม่ใช่ตัวตน คืออย่างไร

ขอบพระคุณผู้ติดตามอ่านและเขียนให้กำลังใจทุกท่าน ขอบคุณตากล้องฝีมือดี คุณ วันชัย ภู่งาม (วันชัย๒๕๐๔) ที่ใส่ภาพประกอบที่เหมาะเจาะ รู้ใจราวกับผู้เขียนถ่ายเอง ขอบคุณคนใกล้ตัว รศ.สงบ เชื้อทอง ที่นอกจากจะช่วยค้นหาข้อมูล พิสูจน์อักษร วิจารณ์ แล้วยังคอยลุ้นให้เขียนจนจบ ด้วยการแสร้งทำว่า เขียนได้น่าติดตามมาก จน ต้องคอยอ่านต้นฉบับทุกวัน ซึ่งวิธีนี้ก็ได้ผล ทำให้คนบ้ายอเขียนจบจนได้ แม้จะใช้ เวลานานไปหน่อยก็ตาม

ขอบคุณผู้ตั้งชื่อเรื่องให้ใหม่ว่า อินเดีย ... แดนพุทธภูมิ ทราบ แล้วว่าท่านคือ อาจารย์ฉัตรชัย กิตติพรชัย แห่งบ้านธัมมะ และที่สำคัญที่ลืมไม่ได้คือ www.dhammahome.com ที่เปิดโอกาสให้เล่าประสบการณ์การไปจาริกแสวงบุญ ครั้งนี้