เมตตา [เมตตสูตร]

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต เล่ม ๔ - หน้าที่ ๒๙๓

อังคุตตรนิกาย อัฏฐกนิบาต

ปัณณาสก์

เมตตาวรรคที่ ๑

๑. เมตตสูตร

ก็ผู้ใดมีสติมั่นคง เจริญเมตตาอันหาประมาณมิได้ สังโยชน์ของผู้นั้น ผู้เห็นธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งอุปธิกิเลสย่อมเบาบาง

หากว่าเขาไม่มีจิตคิดประทุษร้ายสัตว์แม้สักตัวเดียว เจริญเมตตาจิตอยู่ เพราะเจริญเมตตาจิตนั้น ย่อมเป็นกุศล เขามีใจอนุเคราะห์หมู่สัตว์ทั้งปวงเป็นผู้ประเสริฐ กระทำบุญมาก พระราชาผู้ประกอบด้วยธรรมเช่นกับฤาษี ชนะแผ่นดินอันประกอบ บูชายัญเหล่านี้ คือ

สัสสเมธ ความทรงพระราชาในการบำรุงพืชพันธุ์ธัญญาหาร

ปุริสเมธ ทรงพระปรีชาใน การเกลี้ยกล่อมประชาชน

สัมมาปาสะ มีพระอัธยาศัยดุจบ่วงคล้องน้ำใจประชาชน

วาชเปยยะ มีพระวาจาเป็นที่ดูดดื่มน้ำใจคน

ซึ่งมีผลคือทำให้นครไม่ต้องมีลิ่มกลอน มหายัญเหล่านั้นทั้งหมดยังไม่เทียบเท่าส่วนที่ ๑๖ แห่งเมตตาจิต ที่บุคคลเจริญดีแล้ว ดุจกลุ่มดวงดาวทั้งหมดไม่เทียบเท่าแสงจันทร์ ฉะนั้น ผู้ใดมีเมตตาจิตในสรรพสัตว์ไม่ฆ่า (สัตว์) เอง ไม่ใช้ให้ผู้อื่นฆ่า ไม่ชนะเอง ไม่ใช้ให้ผู้อื่นชนะ ผู้นั้นย่อมไม่มีเวรกับใครๆ .

จบ เมตตาสูตรที่ ๑