ความอดทน

[เล่มที่ 61] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๗ - หน้าที่ 581

ข้อความบางตอนจาก

สรภังคชาดก

[๒๔๕๘] (สรภังคดาบส ทูลว่า) บุคคลฆ่าความ โกรธได้แล้ว จึงจะไม่เศร้าโศกในกาลไหนๆ ฤๅษี ทั้งหลายย่อมสรรเสริญการละความลบหลู่ บุคคลควร อดทนคำหยาบ ที่ชนทั้งปวงกล่าว สัตบุรุษทั้งหลาย กล่าวความอดทนนี้ว่า สูงสุด

[๒๔๕๙] (ท้าวสักกเทวราช ตรัสว่า) บุคคลอาจจะ อดทนถ้อยคำของคนทั้งสองจำพวกได้ คือคนที่เสมอ กัน ๑ คนที่ประเสริฐกว่าตน ๑ จะอดทนถ้อยคำของ คนเลวกว่า ได้อย่างไรหนอ ข้าแต่ท่านโกณฑัญญะ ขอท่านได้โปรดบอกความข้อนี้แก่โยมเถิด

[๒๔๖๐] (สรภังคดาบส ทูลว่า) บุคคลพึงอดทน ถ้อยคำของคน ผู้ประเสริฐกว่าได้เพราะความกลัว พึง อดทนถ้อยคำของคนที่เสมอกันได้ เพราะการแข่งขัน เป็นเหตุ ส่วนผู้ใดในโลกนี้ พึงอดทนถ้อยคำของคน ที่เลวกว่าได้ สัตบุรุษทั้งหลาย กล่าวความอดทนของ ผู้นั้นว่า สูงสุด

[๒๔๖๑] ไฉนจึงจะรู้จักคนประเสริฐกว่า คน เสมอกัน หรือคนที่เลวกว่า ซึ่งมีสภาพอันอิริยาบถ ๔ ปกปิดไว้ เพราะว่า สัตบุรุษทั้งหลายย่อมเที่ยวไปด้วย สภาพของคนชั่วได้ เพราะเหตุนั้นแล จึงควรอดทน ถ้อยคำของคนทั้งปวง