ทุกขสมุทัยอริยสัจ
พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 272
ทุกขสมุทัยอริยสัจ เป็นอย่างไร
อวิชฺชาปจฺจขา สงฺขารา เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมี สังขาร
สงฺขารปจฺจยา วิญฺาณ เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมี วิญญาณ
วิญฺาณปจฺจยา นามรูป เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมี นามรูป
นามรูปปจฺจยา สฬายตน เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมี สฬายตนะ
สฬายตนปจฺจยา ผสฺโส เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมี ผัสสะ
ผสฺสปจฺจยา เวทนา เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมี เวทนา
เวทนาปจฺจยา ตณฺหา เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมี อุปาทาน
อุปาทานปจฺจยา ภโว เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมี ภพ
ภวปจฺจยา ชาติ เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมี ชาติ
ชาติปจฺจยา ชรามรณ เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมี ชรามรณะ
โสกปริเทวทุกฺขโทมนสฺสุโสกะ ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส อุปายาล ปายาสา สมฺภวนฺติ เอวเมตสฺส เกวลสฺส ทุกฺขกขนฺธสฺส สมุทโย โหติ เป็นอันว่า กองทุกข์ทั้งมวลนั่นเกิดขึ้น ด้วยประการอย่างนี้
นี่ ภิกษุทั้งหลาย เราเรียกว่า ทุกขสมุทัยอริยสัจ