คนพาลย่อมไม่ถึงความสงบเวร [กัสสปมันทิยชาดก]

[เล่มที่ 58] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 450

๒. กัสสปมันทิยชาดก

[๔๕๖] ข้าแต่ท่านกัสสปะ เด็กหนุ่ม (ปัญญาน้อย) จะด่าแช่ง หรือจะตีก็ตาม ด้วยขอความเป็นเด็กหนุ่ม (ปัญญาน้อย) บัณฑิตผู้มีปัญญาย่อมอดทนความผิด ที่พวกเด็กทำแล้วทั้งหมดนั้นได้

[๕๔๗] ถ้าแม้สัตบุรุษทั้งหลายวิวาทกัน ก็กลับ เชื่อมกันได้สนิทโดยเร็ว ส่วนคนพาลทั้ง หลายย่อมแตกกันเหมือนภาชนะดิน เขาย่อมไม่ถึงความสงบเวรกันได้เลย

[๕๔๘] ผู้ใดรู้โทษที่ตนล่วงแล้ว ๑ ผู้ใดรู้แสดงโทษ ๑ คนทั้งสองนั้นย่อมพร้อมเพรียงกัน ยิ่งขึ้น ความสนิทสนมของเขาย่อมไม่เสื่อมคลาย

[๕๔๙] ผู้ใด เมื่อคนเหล่าอื่นล่วงเกินตนเอง สามารถจะเชื่อมให้สนิทสนมได้ ผู้นั้นแลชื่อว่าเป็นผู้ประเสริฐยิ่ง ผู้นำภาระไป (นำธุระคือความเป็นมิตร) ผู้ทรงธุระไว้

จบ กัสสปมันทิยชาดกที่ ๒

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์