รักษาตนและรักษาผู้อื่น

พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค เล่ม ๓ ภาค ๑ - หน้าที่ 131

ข้อความบางตอนจาก

อรรถกถาจักกวัตติสูตร

ชื่อว่า รกฺขาวรณคุตฺติ บรรดาธรรมเครื่องรักษาเหล่านั้น ธรรมทั้งหลายมีขันติเป็นต้น ชื่อว่าการรักษา เพราะพระบาลีว่า บุคคลเมื่อรักษาผู้อื่น ชื่อว่ารักษาตน. สมจริงดังพระดำรัสที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็บุคคลเมื่อรักษาผู้อื่น ชื่อว่ารักษาตนไว้ได้อย่างไรเล่า? บุคคลเมื่อรักษาผู้อื่น ชื่อว่า รักษาตนไว้ได้ด้วยขันติ ด้วยความไม่เบียดเบียน ด้วยความมีเมตตาจิตและด้วยมีความเอ็นดู.