คนขี้โกรธ

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 87

บุคคลที่ควรเฉยๆ เสีย ไม่ควรเสพ ไม่ควรคบ ไม่ควรเข้าใกล้เป็นอย่างไร บุคคลลางคนในโลกนี้ เป็นคนขี้โกรธ มีความแค้นมาก ถูกเขาว่าหน่อย ก็ขัดเคืองขึ้งเคียดเง้างอด. ทำความกำเริบความร้ายและความเดือดดาลให้ปรากฏ เหมือนแผลร้ายถูกไม้ หรือกระเบื้องเข้ายิ่งหนองไหล ... เหมือนฟืนไม้ติณฑุกะถูกครูดด้วยไม้หรือกระเบื้อง ยิ่งส่งเสียงจิจิฏะๆ

... เหมือนหลุมคูถถูกรันด้วยไม้หรือกระเบื้องยิ่งเหม็นฉันใด บุคคลลางคนในโลกนี้เป็นคนขี้โกรธ มีความแค้นมาก ถูกเขาว่าหน่อย ก็ขัดเคืองขึ้งเคียดเง้างอด ทำความกำเริบความร้าย และความเดือดดาลให้ปรากฏฉันนั้น

บุคคลเช่นนี้ ภิกษุทั้งหลาย ควรเฉยๆ เสีย ไม่ควรเสพ ไม่ควรคบ ไม่ควรเข้ใกล้ นั่นเพราะ เหตุอะไร เพราะ (เกรงว่า) เขาจะด่าเราบ้าง จะตะเพิดเราบ้าง จะทำเราให้เสื่อมเสียบ้าง เพราะเหตุนั้น บุคคลชนิดนี้ จึงควรเฉยๆ เสีย ฯลฯ