ว่าด้วยคู่แห่งความดีและความชั่ว

[เล่มที่ 40] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 1

ว่าด้วยคู่แห่งความดีและความชั่ว

[๑๑๑] ๑. ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็น ใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ ถ้าบุคคลมีใจร้ายแล้ว พูด อยู่ก็ดี ทำอยู่ก็ดี ทุกข์ย่อมไปตามเขา เพราะเหตุ นั้น ดุจล้อหมุนไปตามรอยเท้าโค ผู้นำแอกไปอยู่ ฉะนั้น.

๒. ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็น ใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ ถ้าบุคคลมีใจผ่องใสแล้ว พูดอยู่ก็ดี ทำอยู่ก็ดี ความสุขย่อมไปตามเขาเพราะ เหตุนั้น เหมือนเงาไปตามตัว ฉะนั้น.

๓. ก็ชนเหล่าใดเข้าไปผูกความโกรธนั้นว่าผู้ โน้นได้ด่าเรา ผู้โน้นได้ตีเรา ผู้โน้นได้ชนะเรา ผู้ โน้นได้ลักสิ่งของของเราแล้ว เวรของชนเหล่านั้น ย่อมไม่ระงับได้ ส่วนชนเหล่าใดไม่เข้าไปผูกความ โกรธนั้นไว้ว่า ผู้โน้นได้ด่าเรา ผู้โน้นได้ตีเรา ผู้โน้น ได้ชนะเรา ผู้โน้นได้ลักสิ่งของของเราแล้ว เวรของ ชนเหล่านั้นย่อมระงับ

๔. ในกาลไหนๆ เวรทั้งหลายในโลกนี้ ย่อม ไม่ระงับด้วยเวรเลย ก็แต่ย่อมระงับได้ด้วยความไม่ มีเวร ธรรมนี้เป็นของเก่า.

๕. ก็ชนเหล่านั้นไม่รู้ตัวว่า พวกเราพากัน ย่อยยับอยู่ในท่ามกลางสงฆ์นี้ ฝ่ายชนเหล่าใดใน หมู่นั้นย่อมรู้ชัด ความหมายมั่นกันและกันย่อมสงบ เพราะการปฏิบัติของตนพวกนั้น