ว่าด้วยการทำที่เหลือวิสัย [การันทิยชาดก]

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 750

การันทิยชาดก

ว่าด้วยการทำที่เหลือวิสัย

[๗๒๗] ท่านผู้เดียวรีบร้อน ยกเอาก้อนหินใหญ่

กลิ้งลงไปในซอกเขาในป่า ดูก่อนการันทิยะ

จะเป็นประโยชน์อะไรแก่ท่าน ด้วยการทิ้ง

ก้อนหินลงในซอกเขานี้เล่าหนอ.

[๗๒๘] ข้าพเจ้าเกลี่ยหินก้อนเล็กก้อนใหญ่ลง

จักกระทำแผ่นดินใหญ่นี้ซึ่งมีมหาสมุทรสี่เป็น

ขอบเขต ให้ราบเรียบเพียงดังฝ่ามือ เพราะ

ฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงได้ทิ้งหินลงในซอกเขา.

[๗๒๙] ดูก่อนการันทิยะ เราสำคัญว่า มนุษย์

คนเดียวย่อมไม่สามารถจะทำแผ่น ดินให้ราบ

เรียบดังฝ่ามือได้ ท่านพยายามจะทำซอกเขา

นี้ให้เต็มขึ้น ท่านก็จักละชีวโลกนี้ไปเสีย

เปล่าเป็นแน่.

[๗๓๐] ข้าแต่ท่านพราหมณ์ หากว่ามนุษย์

คนเดียว ไม่สามารถจะทำแผ่นดินใหญ่นี้ให้

ราบเรียบได้ฉันใด ท่านก็จักนำมนุษย์เหล่านี้

ผู้มีทิฏฐิต่างๆ กันมาไม่ได้ ฉันนั้นเหมือนกัน.

[๗๓๑] ดูก่อนการันทิยะ. ท่านได้บอกความจริง

โดยย่อแก่เรา ข้อนี้เป็นอย่างนั้น แผ่นดินนี้

มนุษย์ไม่สามารถจะทำให้ราบเรียบได้ ฉันใด

เราก็ไม่อาจจะทำให้มนุษย์ทั้งหลาย มาอยู่ใน

อำนาจของเราได้ ฉันนั้น.

จบ การันทิยชาดกที่ ๖