ตายไปแบบไม่ต้องเกิด [บันทึกสุดท้าย...จากบุษบงรำไพ]
ได้อ่านบันทึกสุดท้าย...จาก บุษบงรำไพ พึ่งบุญ ณ อยุธยา พลวัฒน์ ในตอนวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑ พี่บงได้สอดแทรกธรรมะเตือนใจแก่ผู้ที่ยังอยู่... ดังข้อความ..
เกิดก็ดีใจ ตายก็เศร้าใจ จริงๆ เกิดควรเศร้าใจ ตายไปแบบไม่ต้องเกิด ประเสริฐสุด รอไปจนกว่าจะถึงวันนั้น... ถ้าได้ศึกษาอบรมสภาพธรรมไปเรื่อยๆ ก็ไม่ไกล
จริงอย่างที่พี่บงพูดน่ะค่ะ ต้องค่อยๆ อบรมเจริญปัญญาระลึกรู้ลักษณะสภาพธรรมไปเรื่อยๆ ...จนกว่าจะถึงวันนั้น... ท่านอาจารย์ได้กล่าวว่า เพียงธรรมะคำเดียวถ้ารู้จริง ถึงความเป็นพระอรหันต์ได้...ตายแบบไม่ต้องเกิดอีก...
กราบเท้าอนุโมทนาท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ และ
ขออนุโมทนาในกุศลทุกประการของพี่บุษบงรำไพ พึ่งบุญ ณ อยุธยา พลวัฒน์ค่ะ
ขอนอบน้อมแด่องค์สมเด็จพระผุ้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ความมีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
ขออนุโมทนาในกุศลเจตนาทุกๆ ท่านค่ะ
การระลึกถึงความตายบ่อยๆ ทำให้ขยันที่ทำความดี ขยันที่จะฟังธรรม ขยันที่จะช่วยเหลือคนอื่น ฯลฯ และที่พักในโลกนี้ก็เป็นที่พักชั่วคราวค่ะ
ขณะที่เราหลับและไม่ฝันจิตขณะนั้นซึ่งคงเป็นภวังคจิตจะรู้อารมณ์ไหม ถ้ารู้จะเป็นอารมณ์ใด ถามท่านใดก็ได้ถ้ากรุณาโปรดตอบทางอีเมลค่ะ จะสดวกที่จะได้อ่าน
