ธรรมย่อมชนะอธรรม

เมื่อบ้านเมืองไม่สงบ มีการแบ่งพวก แบ่งสี แบ่งแยกความคิดออกไปหลายฝ่าย จนเกิดเหตุจลาจล เกือบจะเป็นสงครามกลางเมืองนั้น (ระหว่าง เม.ย. ๕๓ – พ.ค. ๕๓) หลายคนไม่สบายใจ วิตกกังวล กลัวพวกที่ตัวเองคิดว่าดีนั้นจะแพ้ เมื่อรวมกลุ่มคุยกัน ก็จะปลอบใจกันว่า ไม่ต้องกลัว ธรรมย่อมชนะอธรรม ซึ่งทำให้สบายใจขึ้น โดยที่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่า “ธรรมย่อมชนะอธรรม” นั้นมีหมายความลึกซึ้งอย่างไร แค่ไหน

วันเสาร์ที่ ๕ มิ.ย. ๕๓ ได้ไปสนทนาธรรมที่มูลนิธิฯ ซึ่งได้นำปริสาสูตร (ว่าด้วยบริษัท ๓ จำพวก) มาสนทนา สรุปได้ว่า บริษัท ๓ จำพวก คือ บริษัทที่มีแต่คนดี ๑ บริษัทที่เป็นพรรค คือ แบ่งพวกทะเลาะกัน ทิ่มแทงกันและกันด้วยหอก คือ ปาก (ช่างเหมือนเหตุการณ์บ้านเมืองที่ผ่านมาเลย ชอบจริงๆ คำว่า ทิ่มแทงกันและกันด้วยหอก คือ ปากเป็นคำพูดที่ทำให้เห็นภาพพจน์ชัดเจนจริงๆ ) ๑ และบริษัทที่สามัคคีกัน พร้อมเพรียงกัน ชื่นบานต่อกัน ไม่วิวาทกัน มองดูกันและกันด้วยสายตาของคนที่รักใคร่กันหนึ่ง

เมื่อมีผู้ถามว่า ทำไมบ้านเมืองเราถึงเป็นอย่างนี้ ท่านอาจารย์ก็ตอบว่า บ้านเมืองไหนๆ ยุคใดๆ ในอดีตก็เป็นอย่างนี้

เมื่อท่านย้อนถามว่า “รักชาติคืออะไร” และ “ชาติ คืออะไร” พวกเราก็ตอบกันสะเปะสะปะไม่ตรงเป้าสักที ท่านก็เลยเฉลยว่า ชาติ คือ คน รักชาติ ก็คือเมตตากันและกัน ไม่ว่าจะเป็นใครในโลกนี้

เมื่อมีโอกาสฟังท่านอธิบายคำว่า “ธรรมย่อมชนะอธรรม” ซึ่งตามความเข้าใจของตนเองนั้นสรุปว่า (ไม่ทราบว่าจะถูกต้องลึกซึ้งอย่างที่ท่านอธิบายหรือไม่) ทุกอย่างเป็นธรรม แต่เมื่อพูดว่า “ธรรมย่อมชนะอธรรม” นั้น ธรรมก็คือกุศลธรรม อธรรม ก็คือ อกุศลธรรม กุศลชนะอกุศล เมื่อกุศลเกิด แสดงว่ากุศลมีกำลังกว่าอกุศล และเมื่อกุศลเกิด ก็สามารถดับอกุศลได้ และกุศลที่มีกำลังสามารถดับอกุศลเป็นสมุจเฉทได้ อกุศลไม่สามารถดับกุศลเป็นสมุจเฉทได้ เมื่อมีปัญญาก็ดับอวิชชาได้ แต่อวิชชาดับปัญญาเป็นสมุจเฉทไม่ได้ ไม่อย่างนั้นท่านพระเทวทัตคงไม่ได้รับการพยากรณ์จากพระผู้มีพระภาคว่า จะได้เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าในอนาคต

ดังนั้น จึงไม่มีความหมายแต่เฉพาะเวลาต่อสู้กันแล้ว พวกคนดีย่อมชนะคนไม่ดี อย่างที่พวกเราเข้าใจกัน ไม่อย่างนั้นมหาวิทยาลัยนาลันทาคงไม่ถูกเผาจนหมด และพระภิกษุถูกฆ่าเป็นหมื่นๆ รูป เพราะไม่ใช่มีแต่เฉพาะกรรมในปัจจุบัน ยังมีกรรมในอดีตที่มองไม่เห็นอีก ที่ปุถุชนอย่างเราๆ ไม่สามารถรู้ได้ว่า ใครมีเวรต่อกันอย่างไร