ที่พึ่งคือบุญ

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 372

ข้อความบางตอนจาก

เสรีสูตร

ชนเหล่าใด มีใจผ่องใส ให้ข้าว และน้ำ ด้วยความศรัทธา ข้าวและน้ำนั้นแล ย่อมพะนอชนเหล่านั้น ทั้งในโลกนี้ และโลกหน้า เพราะเหตุนั้นพึงเปลื้องความตระหนี่เสีย ครอบงำมลทิน คือ ความตระหนี่เสีย ให้ทาน บุญเท่านั้นย่อมเป็น ที่พึ่งของเหล่าสัตว์ในโลกหน้า.

อรรถกถาเสรีสูตร

พึงทราบวินิจฉัยในเสรีสูตรที่ ๓ ต่อไป :- บทว่า ทายโก แปลว่า ผู้ให้ทานเป็นปกติ. บทว่า ทานปติ ได้แก่ เป็นเจ้าแห่งทานที่ให้แล้วให้ ไม่ใช่เป็นทาส ไม่ใช่เป็นสหาย. จริงอยู่ ผู้ใดบริโภคของอร่อยด้วยตนเอง และให้ของไม่อร่อยแก่คนอื่น ผู้นั้น ชื่อว่า เป็นทาสแห่งไทยธรรม กล่าวคือ ทาน ให้ทาน [ทาสทาน] . ก็ผู้ใดบริโภคของใดด้วยตนเองให้ของนั้นนั่นแหละ ผู้นั้นชื่อว่า เป็นสหายให้ทาน [สหายทาน] . ส่วนผู้ใดดำรงชีวิตด้วยของนั้นใดด้วยตนเอง และให้ของอร่อยแก่ ผู้อื่น ผู้นั้น ชื่อว่า เป็นเจ้า เป็นใหญ่ เป็นนายให้ทาน [ทานบดี] . เสรีเทพบุตรนั้นกล่าวว่า ข้าพระองค์ได้เป็นเช่นนั้น.