ผู้ที่รู้ทาง...แต่ก็ไปไม่ไหว

ข้อความบางตอนจาก หนังสือบารมีในชีวิตประจำวัน

โดยท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

เพราะเหตุไร สัมมาสติจึงไม่เจริญตามหนทางที่เข้าใจแล้ว เพราะเหตุว่า ทุกคนซึ่งยังมีกิเลสนั้น เปรียบเหมือนผู้ที่เป็นโรค ก็ควรพิจารณาว่าจะรักษาโรคที่กำลังเป็นอยู่ให้เป็นผู้ที่แข็งแรง สามารถที่จะเดินทางไกล คือ มรรคมีองค์ ๘ ให้ถึงจุดหมายปลายทาง คือ การรู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้อย่างไร

ถ้าไม่พิจารณาตนเองเลย ก็ยังคงเป็นผู้ที่รู้ทางแต่ก็ไปไม่ไหว และไม่รู้วิธีว่าจะทำอย่างไรจึงเป็นผู้ที่แข็งแรง ทุเลาจากโรคภัยต่างๆ เพราะฉะนั้น การฟังพระธรรมและการพิจารณาพระธรรมให้เข้าใจจึงเปรียบเหมือนการแสวงหายารักษาโรค ผู้ที่ไม่เคยฟังพระธรรมย่อมไม่รู้ว่าตนเองเป็นโรค จึงไม่แสวงหายาที่จะรักษาโรค และทั้งๆ ที่แสวงหาพระธรรม มีความเข้าใจพระธรรมซึ่งเปรียบเสมือนยารักษาโรคแล้ว ก็ยังจะต้องบำรุงร่างกายให้แข็งแรงพอที่จะเดินทางไปในหนทางไกลได้ คือการอบรมเจริญมรรคมีองค์ ๘ ให้บรรลุจุดหมายปลายทางได้

ลองคิดถึงผู้ที่เห็นทาง แต่เจ็บไข้ได้ป่วย และทางนั้นก็แสนไกล แล้วทำอย่างไรจึงจะเดินทางไปให้ถึงจุดหมายปลายทางนั้นได้ ฉะนั้น ต้องรู้ว่าถ้าร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรง ก็ไม่สามารถจะไปได้ตลอด ธรรมที่บำรุงจิตใจให้แข็งแรงที่จะดำเนินไปในมรรคมีองค์ ๘ ได้ตลอด คือบารมี ๑๐

ขอกราบอนุโมทนาท่านอาจารย์ค่ะ...