การให้ของพระโพธิสัตว์ [สิวิราชจริยา]
เรื่อง ความคิดเรื่องการให้ของพระโพธิสัตว์เมื่อตกลงแล้วว่าจะให้ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย จริยาปิฎก เล่ม ๙ ภาค ๓ - หน้าที่ 138
ข้อความบางตอนจาก สิวิราชจริยา
ข้าแต่พระองค์ ขอพระองค์อย่าพระราชทานพระเนตรเลย อย่าทิ้งพวกข้าพระองค์ทั้งปวงเสียเลย.
ข้าแต่มหาราชเจ้า ข้าพระองค์จะให้ทรัพย์คือแก้วมุกดา แก้วไพฑูรย์ ซึ่งมีอยู่มากมาย.
ข้าแต่พระองค์ ขอจงพระราชทานรถเทียมม้าอาชาไนยที่ประดับแล้ว.
ข้าแต่มหาราช ขอจงพระราชทาน ช้างเครื่องนุ่งห่มทำด้วยทอง.
ข้าแต่พระองค์ ผู้ประเสริฐในราชสมบัติชาวสีพีทั้งปวง พร้อมด้วยยวดยาน พร้อมด้วยรถ ยังแวดล้อมพระองค์อยู่โดยรอบทุกเมื่อ ขอพระองค์จงพระราชทานอย่างอื่นเถิด
ลำดับนั้นพระราชาได้ตรัส ๓ คาถาว่า :-
ผู้ใดแลกล่าวว่าจักให้แล้วตั้งใจไม่ให้ ผู้นั้นย่อมสวมบ่วงที่ตกลงไปบนแผ่นดินที่คอ.
ผู้ใดกล่าวว่าจักให้แล้วตั้งใจไม่ให้ ผู้นั้นเป็นผู้ลามกว่าผู้ลามก จะตกนรกของพระยายม.
เมื่อเขาขอสิ่งใดควรให้สิ่งนั้น เมื่อเขาไม่ขอสิ่งใด ไม่ควรให้สิ่งนั้น. เราจักให้สิ่งที่ พราหมณ์ขอ.
ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
