ทุกคนจะต้องตายควรเมตตากัน [อนนุโสจิยชาดก]

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 568

๘. อนนุโสจิยชาดก

ทุกคนจะต้องตายควรเมตตากัน

[๖๑๐] นางสัมมิลลหาสินีผู้เจริญ ได้ไปอยู่ใน

ระหว่างพวกสัตว์ที่ตายไปแล้วเป็นจำนวนมาก

เมื่อนางไปอยู่กับสัตว์เหล่านั้น จักชื่อว่าได้

เป็นอะไรกับเรา เพราะฉะนั้นเราจึงมิได้เศร้า

โศกถึงนางสัมมิลลหาสินีที่รักนี้.

[๖๑๑] ถ้าบุคุคลจะพึงเศร้าโศก ถึงความตาย

อันจะไม่เกิดมีแก่สัตว์ ผู้เศร้าโศกนั้น ก็ควร

จะเศร้าโศกถึงตน ซึ่งจะต้องตกไปสู่อำนาจ

ของมัจจุราชทุกเมื่อ.

[๖๑๒] อายุสังขารหาได้เป็นไปตามเฉพาะสัตว์

ที่ยืน นั่ง นอน หรือเดินอยู่ เท่านั้น ก็หาไม่

วัยย่อมเสื่อมไปทุกขณะ ที่ยังหลับตาและลืม

ตาอยู่.

[๖๑๓] เมื่อวัยเสื่อมไปอย่างนั้นหนอ ในตน

ซึ่งเป็นทางอันตรายนั้นหนอ ต้องมีความ

พลัดพรากจากกันโดยไม่ต้องสงสัย หมู่สัตว์

ที่ยังเหลืออยู่ ควรมีเมตตาเอ็นดูกัน ส่วนที่

ตายไปแล้ว ไม่ควรจะต้องเศร้าโศกถึง.

จบ อนนุโสจิยชาดกที่ ๘