ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นธรรมอันยอดเยี่ยมประเสริฐกว่า

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 417

ก็ผู้ใดไม่เห็นความเกิดขึ้นและความเสื่อม

อยู่ พึงเป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของ

ผู้เห็นความเกิดและความเสื่อม ประเสริฐกว่า

ความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

ก็ผู้ใดไม่เห็นบทอันไม่ตาย พึงเป็นอยู่

๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นบทอันไม่

ตาย ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

ผู้ใดไม่เห็นธรรมอันยอดเยี่ยม พึงเป็น

อยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นธรรม

อันยอดเยี่ยม ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น