เพียรที่จะเป็น ปกติเป็นกุศลศีล ไม่ใช่ปกติเป็นอกุศลศีล

ข้อความบางตอนจากการบรรยายธรรมโดยท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์

ท่านอาจารย์ เพราะฉะนั้นเรื่องของบารมีก็คือผู้ที่เห็นโทษของอกุศล เจริญกุศลเพื่อที่จะดับอกุศลเป็นสมุจเฉทนั่นเอง ไม่ทราบว่าจะมีข้อสงสัยอะไรอีกบ้างไหมคะ

พระภิกษุ อาตมาสงสัยที่ว่า การเจริญศีลบารมี นั้น เขาว่าศีลนี้ หมายถึงปกติ ทำไมเราจะต้องไปรักษาศีลด้วยล่ะ ในเมื่อมันเป็นปกติของมันอยู่แล้ว อาตมาไม่เข้าใจเลยตรงนี้

ท่านอาจารย์ มีศีล 2 อย่างเจ้าค่ะ คือ อกุศลศีล และ กุศลศีล ขณะใดที่ปกติเป็นอกุศล ทุกวันชีวิตเป็นไปในเรื่องของอกุศลทั้งนั้น ขณะนั้น ก็เป็นอกุศลศีล ถ้าปกติเป็นผู้มีศีล เป็นผู้ที่มีกายวาจาสุจริต นั่นก็เป็นกุศลศีล เพราะฉะนั้น ปกติจริง แต่ปกติเป็นอกุศลศีล หรือ ปกติเป็นกุศลศีล

พระภิกษุ ศีลจริงๆ แล้วหมายถึงปกติใช่ไหม

ท่านอาจารย์ ปกติ ความประพฤติ ทางกาย ทางวาจา

พระภิกษุ เมื่อมันเป็นปกติของมันอยู่แล้ว ทำไมเราจะต้องไปรักษาศีล

ท่านอาจารย์ เพราะว่าปกติเป็นอกุศล เมื่อเห็นโทษของอกุศล จึงเพียรที่จะเป็น ปกติเป็นกุศลศีล ไม่ใช่ ปกติเป็นอกุศลศีล

พระภิกษุ แสดงว่าถ้าปกติเป็นอกุศล เราจะรักษาให้เป็นกุศล

ท่านอาจารย์ โดยกุศลเกิด แล้ววิรัติทุจริต

พระภิกษุ อาตมาสงสัยว่าที่พระองค์ทรงตรัสว่า เราไม่ใช่ สัตว์ บุคคล ตัวตนเราเขา เรามายึดสมมติกันว่า นี่คือตัวเรา นี่คือตัวของเรา ทำไมพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า อัตตาหิ อัตตโนนาโถ ตนนั่นแหละ เป็นที่พึ่่งของตน

ท่านอาจารย์ ถ้าไม่ใช้คำที่จะให้ชาวโลกเข้าใจ จะใช้คำว่า ขันธ์ ๕ ที่นั่งอยู่ที่นี่ แถวที่ 1 และแถวที่ 10 หรือแถวที่ 20 ทางโน้น ก็ลำบาก เพราะฉะนั้นก็จะต้องมีคำที่เป็นเครื่องหมายให้รู้ ว่าหมายความถึง กลุ่มของขันธ์ 5 กลุ่มไหน

พระภิกษุ แสดงว่าตัวนี้ ที่พระองค์ทรงตรัสว่า ตนแล เป็นที่พึ่งของตนนั้น เราบัญญัติ สมมติใช่ไหม

ท่านอาจารย์ แน่นอน เจ้าค่ะ