การสมาทานศีล

๑. การสมาทานศีลคือการถือเอาศีลเป็นข้อปฏิบัติของตน ในอรรถกถาบางแห่งกล่าวถึงการสมาทานอุโบสถศีลว่าควรเปล่ง แต่สำหรับศีล ๕ แม้การตั้งใจวิรัติงดเว้นก็เป็นศีล ๒. เปล่งวาจากับพระพุทธรูป เจดีย์ ต้นโพธิ์ หรือบรรพชิตผู้มีศีล ก็ได้๓. หากศีลขาด ควรตั้งใจสมาทานรักษาใหม่ แต่ถ้าเป็นศีลอุโบสถขาดแล้วก็ขาดเลย เพราะ มีกำหนดวันหนึ่งและคืนหนึ่ง

คนที่ไม่สมาทานอุโบสถศีล แต่ความเป็นอยู่ประจำวันของเข้าไม่ล่วงศีลก็ได้ใช่ไหมครับ โดยที่เฃาเองรักษาศีลโดยไม่รู้ตัว อย่างนี้จะต่างจากคนที่สมาทานหรือไม่ครับ

ศีล โดยปรมัตถธรรมได้แก่ กุศลเจตนา หรือกุศลจิตที่เป็นไปในเรื่องการวิรัตงดเว้นความชั่วทางกาย ทางวาจา ถ้าหากว่าในวันๆ หนึ่ง ไม่ล่วงศีล แต่จิตเป็นอกุศลขณะ

นั้น จะกล่าวว่า เป็นศีลไม่ได้เพราะสภาพจิตเป็นอกุศล แต่ถ้ามีเจตนาเว้น หรือสมาทานขณะนั้นเป็นกุศลที่เป็นไปในศีล