วันเวลาในภพภูมิต่างๆ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย วันเวลาของมนุษย์และเทวดา มี แต่ไม่ใช่ต่างกันเพียงความรู้สึกครับ ไม่ใช่ว่าปี

หนึ่งของมนุษย์จะเท่ากับปีหนึ่งของภพภูมิของเทวดาด้วยความรู้สึก ด้วยเหตุผลว่า

ความสุขในเทวดามีมากก็เลยเหมือนผ่านไปเร็ว อันนี้ไม่ใช่ครับ แต่ความจริงเวลาของ

เทวดาย่อมแตกต่างจากภพภูมิมนุษย์ เช่น 1 วันของชั้นดาวดึงส์เท่ากับ 100 ปีมนุษย์

การเกิดเป็นเทวดาย่อมเกิดจากกุศลที่ประณีตกว่าภพภูมิมนุษย์ ดังนั้นการเสวยสุขก็

ย่อมนานกว่ามนุษย์ เพราะเป็นผลของกุศลทีประณีต จึงมีภพภูมิที่เหมาะสมในการ

ดำรงอายุอยู่ยาวนานของเหล่าเทวดา มีสวรรค์ เป็นต้น ดังนั้นวันเวลาของเทวดาจึง

ยาวนานครับ ซึ่งในพระไตรปิฎกก็มีตัวอย่างเรื่องของวันเวลาของเทวดากับมนุษย์

อย่างเรื่อง นางปติปูชิกา นางเป็นเทพธิดา กำลังเก็บดอกไม้อยู่ นางก็จุติไปเกิดเป็น

มนุษย์ และก็โตเป็นสาว มีครอบครัว มีบุตร 4 คน ก็ทำบุญปรารถนากับไปเกิดใน

สำนักสามีที่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์อีก และนางก็สิ้นชีวิตกับไปเกิดในสำนักสามีเดิมที่

สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เทพบุตรก็ถามนางว่าไปไหนมาสักครู่นี้ นางปติปูชิกา เทพธิดาจึง

เหล่าเรื่องให้ฟังว่าไปเกิดเป็นมนุษย์ เป็นต้นครับ

จะเห็นได้ว่า เวลาของภพภูมิมนุษย์กับของเทวดาต่างกัน อันเกิดจากความประณีต

ของกุศลที่ทำให้เกิดในภพภูมิที่สมควรจะไดรับ ผลของกุศลกรรมเป็นระยะเวลาที่แตก

ต่างกันนั่นเองครับ อีกเรื่องหนึ่ง เทวดาผู้มีอายุยืนยาว ต้องการจะร้อยพวงมาลัยถวาย

พระพุทธเจ้า เมื่อคราวประสูติ ร้อยพวงมาลัยยังไม่เสร็จก็ตรัสรู้ ยังไม่ทันจะเสร็จก็จะ

ปรินิพพานแล้ว แสดงให้เห็นว่าเวลาของภพภูมิก็แตกต่างกันไปครับ

พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้าที่ 154

บทว่า สคฺคกถ ความว่า กถาปฏิสังยุต ด้วยสวรรค์มีอาทิอย่าง

นี้ว่า ชื่อว่า สวรรค์นี้ น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ กีฬาอันเป็นทิพย์-

สมบัติ ย่อมได้ในสวรรค์นี้เป็นนิจ เหล่าเทวดาชั้นจาตุมมหาราชิกา ย่อมได้

ทิพยสุขและทิพยสมบัติตลอดเก้าล้านปี เหล่าเทวดาชั้นดาวดึงส์ ย่อมได้ทิพย

สุขและทิพยสมบัติตลอดสามโกฏิปี และหกล้านปี.

อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ไม่ว่าจะเป็นในภพภูมิใด นามธรรม (ยกเว้นในภูมิที่ไม่มีนามธรรม คือ อสัญญสัตตาพรหมภูมิ) กับ รูปธรรม (ยกเว้นอรูปพรหมภูมิ เพราะอรูปพรหมภูมิมีแต่นามธรรม) เป็นจริงอย่างไร ก็เป็นจริงอย่างนั้น กล่าวคือ จิตและเจตสิกที่เกิดขึ้นเป็นไป นั้น ก็เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะสั้นๆ แล้วดับไป เป็นปัจจัยให้จิตขณะต่อไปเกิดสืบต่อทันที ไม่มีจิตดวงใดที่เกิดแล้วจะดำรงอยู่นานยั่งยืนเลย เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปเท่านั้น ส่วนรูปธรรม เกิดขึ้นตามสมุฏฐานที่ก่อตั้งให้รูปเกิด แล้วก็ดับไป ไม่ยั่งยืนเช่นเดียวกัน ประโยชน์สูงสุดอยู่ที่ความเข้าใจสภาพธรรมที่กำลังมีกำลังปรากฏในชีวิตประจำวัน ที่พอจะศึกษาและเข้าใจได้ โดยเริ่มจากการฟังธรรม ฟังในสิ่งที่มีจริงบ่อยๆ เนืองๆ ไม่ขาดการฟังธรรม ครับ ...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ความคิดเห็นที่ 1 และ 2 ให้คำตอบที่เป็นหลักฐานทางวิชาการเพื่อการอ้างอิง

เหมาะมากสำหรับท่านที่จะเชื่ออะไรสักที ก็ต้องมีหลักฐาน

ความคิดเห็นที่ 4 และ 5 ให้แง่คิดทางธรรม สำหรับท่านที่ต้องการเจริญสติปัญญา

(โดยเฉพาะท่าน wannee.s ที่มักจะช่วยเติมอะไรเล็กๆ น้อยๆ แต่มีค่ามาก ให้อยู่เสมอ)

เป็นคำตอบที่ครบถ้วนบริบูรณ์ ขอบพระคุณอย่างยิ่งครับ

(ขอประทานโทษ แล้วความคิดเห็นที่ 3 หายไปไหนครับ?)

ขออนุโมทนากับทุกท่านค่ะ

ดิฉันก็ข้องใจไม่หายค่ะ เรื่องเวลา อย่างร้อยมาลัย อารมณ์ความรู้สึกก็ไม่น่าต่างกัน

ในเมื่อมนุษย์ใช้เวลาร้อยมาลัย ได้มาลัยหนึ่งพวง

เทวดาก็ใช้เวลาร้อยมาลัย ก็ได้มาลัยหนึ่งพวง เหมือนกัน

มองไม่เห็นประโยชน์ของความยาวนานของวันเวลาที่ต่างกัน

มันก็อารมณ์เดียวกันในการใช้เวลา ประโยชน์อะไรกับเรื่องเวลานะค่ะ

ถ้าอารมณ์เดียวกันขยายเวลาให้นานกว่า เทวดาก็ต้องร้อยมาลัยแบบ

สโลโมชั่น เหมือนที่เราเห็นในหนังนะค่ะ

สุดท้ายก็ต้องเวียนเกิดในนรกในลำดับต่อไปเป็นส่วนใหญ่

ทั้งคนทั้งเทวดา ใช่ว่าจะหนีนรกไปได้นาน

ขออนุโมทนาครับ