การให้ทานที่ไม่ประกอบด้วยปัญญา

การให้วิชชาความรู้อันไม่มีโทษแก่ผู้อื่นเป็นการให้ทานอย่างหนึ่งคือธรรมทาน เป็นกุศลจิต เป็นการเจริญกุศลหรือปฏิบัติธรรมระดับหนึ่ง แต่ไม่ใช่การปฏิบัติธรรมเพื่อการรู้แจ้งอริยสัจจธรรมตามคำสอนของพระพุทะเจ้าโดยตรง การปฏิบัติธรรมตามหลักคำสอน ท่านมุ่งหมายถึงการอบรมศีล สมถะและวิปัสสนา เพื่อการรู้แจ้งความจริง ละคลายกิเลส พ้นจากทุกข์ในวัฏฏะ ฉะนั้น ในการกระทำหน้าที่ของบุตรที่มีต่อพ่อแม่ ครู อา-จารย์หรือกระทำหน้าที่ของตนด้วยกุศล เป็นกุศลขั้นศีล ก็เป็นการปฏิบัติธรรมขั้นหนึ่งซึ่งยังไม่เพียงพอเพื่อการตรัสรู้ธรรม จึงต้องมีการอบรมเจริญกุศลขั้นสูงยิ่งขึ้นไป คืออบรมการเจริญปัญญา จึงจะเป็นการปฏิบัติธรรมที่สมบูรณ์