ความผาสุก

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย มหานิทเทส เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 583

.....................................

[๙๒๔] (พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบดังนี้ว่า ดูก่อนสารีบุตร)

เราจะกล่าวซึ่งความผาสุกและธรรมตามสมควรนั้น ของ

ภิกษุผู้เกลียด ผู้ซ่องเสพ ที่นั่งและที่นอนอันสงัด ผู้

ปรารถนาสัมโพธิแก่ท่าน ตามที่รู้.

ว่าด้วยความผาสุก

[๙๒๕] คำว่า ผู้เกลียด ในคำว่า ความผาสุก ...ของ ภิกษุ

ผู้เกลียด ความว่า ผู้เกลียด ผู้อึดอัด ผู้เอือมระอา ด้วยชาติ ชรา พยาธิ

มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส ฯลฯ ทุกข์เพราะ

ความฉิบหายแห่งทิฏฐิ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ผู้เกลียด. คำว่า ความผาสุก

ความว่า เราจักบอกความผาสุก คือความอยู่เป็นผาสุก

ความอยู่เป็นผาสุกเป็นไฉน?

ความปฏิบัติชอบ

ความปฏิบัติสมควร

ความปฏิบัติไม่เป็นข้าศึก

ความปฏิบัติเป็นไปตามประโยชน์

ความปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม

ความทำให้บริบูรณ์ในศีลทั้งหลาย

ความเป็นผู้คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย

ความเป็นผู้รู้จักประมาณในโภชนะ

ความประกอบเนืองๆ ในความเป็นผู้ตื่น

สติสัมปชัญญะ สติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔

อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕ พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ อริยมรรคมีองค์ ๘

นิพพานและปฏิปทาเครื่องให้ถึงนิพพาน นี้ชื่อว่า ความอยู่เป็นผาสุก

เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ความผาสุก... ของภิกษุผู้เกลียด.