ตนแลเป็นที่พึ่งของตน

[เล่มที่ 42] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๓ - หน้าที่ 208

อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิ ยา อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ

ตนแลเป็นที่พึ่งของตน บุคคลอื่นใครเล่า พึงเป็นที่พึ่งได้ เพราะบุคคล มีตนฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่ง ที่บุคคลได้โดยยาก