คำอุทานของท่านพระองคุลิมาล [บาลี-ไทย]

[๕๓๔] อถ โข อายสฺมา องฺคุลิมาโล รโหคโต ปฏิสลฺลีโน

วิมุตฺติสุข ปฏิสเวที ตาย เวลาย อิม อุทาน อุทาเนสิ

โย จ ปุพฺเพ ปมชฺชิตฺวา ปจฺฉา โส นปฺปมชฺชติ

โสม โลก ปภาเสติ อพฺภามุตฺโตว จนฺทิมา

ยสฺส ปาป กต กมฺม กุสเลน ปิถียติ

โสม โลก ปภาเสติ อพฺภามุตฺโตว จนฺทิมา

โย หเว ทหโร ภิกฺขุ ยุฺชติ พุทฺธสาสเน

โสม โลก ปภาเสติ อพฺภามุตฺโตว จนฺทิมา

ทิสา หิ เม ธมฺมกถ สุณนฺตุ

ทิสา หิ เม ยุฺชนฺตุ พุทฺธสาสเน

ทิสา หิ เม เต มนุชา ภชนฺตุ

เย ธมฺมเมวาทปยนฺติ สนฺโต

ทิสา หิ เม ขนฺติโวทาน อวิโรธปฺปสสน

สุณนฺตุ ธมฺม กาเลน ตฺจ อนุวิธิยนฺตุ

น หิ ชาตุ โส มม หึเส อฺ วา ปน กฺจิ น

ปปฺปุยฺย ปรม สนฺตึ รกฺเขยฺย ตสถาวเร

อุทกฺหิ นยนฺติ เนตฺติกา

อุสุการา นมยนฺติ เตชน

ทารุ นมยนฺติ ตจฺฉกา

อตฺตาน ทมยนฺติ ปณฺฑิตา

ทณฺเฑเนเก ทมยนฺติ องฺกุเสภิ กสาหิ จ

อทณฺเฑน อสตฺเถน อห ทณฺโฑมฺหิ ตาทินา

อหึสโกติ เม นาม หึสกสฺส ปุเร สโต

อชฺชาห สจฺจนาโมมฺหิ น น หึสามิ กฺจิ น

โจโร อห ปุเร อาสึ องฺคุลิมาโลติ วิสฺสุโต

วุยฺหมาโน มโหเฆน พุทฺธ สรณมาคม

โลหิตปาณี ปุเร อาสึ องฺคุลิมาโลติ วิสฺสุโต

สรณคมนปสฺส ภวเนตฺติ สมูหตา

ตาทิส กมฺม กตฺวาน พหุ ทุคฺคติคามิน

ผุฏฺโ กมฺมวิปาเกน อนโณ ภุฺชามิ โภชน

ปมาทมนุยุฺชนฺติ พาลา ทุมฺเมธิโน ชนา

อปฺปมาทฺจ เมธาวี ธน เสฏฺว รกฺขติ

มา ปมาทมนุยุฺเชถ มา กามรติสนฺถว

อปฺปมตฺโต หิ ฌายนฺโต ปปฺโปติ วิปุล สุข

สฺวาคต นาปคต นยิท ทุมฺมนฺติ ต มม

สุวิภตฺเตสุ ธมฺเมสุ ย เสฏฺ ตทุปาคม

สฺวาคต ๓ นาปคต นยิท ทุมฺมนฺติ ต มม

ติสฺโส วิชฺชา อนุปฺปตฺตา กต พุทฺธสฺส สาสนนฺติ ฯ

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ เล่ม ๒ ภาค ๒ - หน้าที่ ๑๕๐

พระองคุลิมาลอุทาน

[๕๓๔] ครั้งนั้น ท่านพระองคุลิมาลไปในที่ลับเร้นอยู่ เสวยวิมุตติสุข

เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า

ผู้ใด เมื่อก่อนประมาท ภายหลัง

ผู้นั้นไม่ประมาท เขาย่อมยังโลกนี้ให้สว่าง

ดังพระจันทร์ซึ่งพ้นแล้วจากเมฆ ฉะนั้น

ผู้ใดทำกรรมอันเป็นบาปแล้ว ย่อมปิดเสีย

ได้ด้วยกุศล ผู้นั้นย่อมยังโลกนี้ให้สว่าง

ดุจพระจันทร์ซึ่งพ้นแล้วจากเมฆ ฉะนั้น

ภิกษุใดแล ยังเป็นหนุ่ม ย่อมขวนขวาย

ในพระพุทธศาสนา ภิกษุนั้นย่อมยังโลกนี้

ให้สว่าง ดุจพระจันทร์ซึงพ้นแล้วจากเมฆฉะนั้น

ขอศัตรูทั้งหลายของเราจงฟังธรรมกถาเถิด

ขอศัตรูทั้งหลายของเราจงขวนขวายในพระพุทธศาสนาเถิด

อมนุษย์ทั้งหลายที่เป็นศัตรูของเรา

จงคบสัตบุรุษผู้ชวนให้ถือธรรมเถิด

ขอจงคบความผ่องแผ่ว คือ ขันติความ สรรเสริญ คือ เมตตาเถิด

ขอจงฟังธรรมตามกาล และจงกระทำตามธรรมนั้นเถิด

ผู้ที่เป็นศัตรูนั้น ไม่พึงเบียดเบียนเราหรือใครๆ อื่นนั้นเลย

ผู้ถึงความสงบอย่างยิ่งแล้วพึงรักษาไว้ซึงสัตว์ที่สะดุ้งและที่มั่นคง

คนทดน้ำย่อมชักนำไปได้ ช่างศรย่อมดัดลูกศรได้

ช่างถากย่อมถากไม้ได้ฉันใด

บัณฑิตทั้งหลายย่อมทรมานตนได้ฉันนั้น

คนบางพวกย่อมฝึกสัตว์ ด้วยท่อนไม้บ้าง

ด้วยขอบ้าง ด้วยแส้บ้าง เราเป็น

ผู้ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงฝึกแล้วโดยไม่

ต้องใช้อาชญาไม่ต้องใช้ศาสตรา เมื่อก่อน

เรามีชื่อว่าอหิงสกะ แต่ยังเบียดเบียนสัตว์

อยู่ วันนิเรามีชื่อตรงความจริงเราไม่เบียด

เบียนใครๆ เลย เมื่อก่อน เราเป็นโจร

ปรากฏชื่อว่าองคุลิมาล ถูกกิเลสดุจห้วงน้ำใหญ่พัดไป

มาถึงพระพุทธเจ้าเป็นสรณะแล้ว

เมื่อก่อนเรามีมือเปื้อนเลือดปรากฏชื่อว่า องคุลิมาล

ถึงพระพุทธเจ้าเป็นสรณะ จึงถอนตัณหาอันจะนำไปสู่ภพเสียได้

เรากระทำกรรมที่จะให้ถึงทุคติเช่นนั้นไว้มาก

อันวิบากของกรรมถูกต้องแล้ว

เป็นผู้ไม่มีหนี้ บริโภคโภชนะ

พวกชนที่เป็นพาลทรามปัญญา

ย่อมประกอบตามซึ่งความประมาท

ส่วนนักปราชญ์ทั้งหลาย ย่อมรักษาความไม่ประมาทไว้

เหมือนทรัพย์อันประเสริญ ฉะนั้น

ท่านทั้งหลายจงอย่าประกอบตามซึ่งความประมาท

อย่าประกอบตามความชิดชมด้วยสามารถความยินดีในกาม

เพราะว่าผู้ไม่ประมาทแล้ว เพ่งอยู่ ย่อมถึงความสุขอันไพบูล์

การที่เรามาสู่พระพุทธศาสนานี้นั้นเป็นการมาดีแล้ว

ไม่ปราศจากประโยชน์ ไม่เป็นการคิดผิด

บรรดาธรรมทิ่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงจำแนกไว้ดีแล้ว

เราก็ได้เข้าถึงธรรมอันประเสริฐสุดแล้ว (นิพพาน)

การที่เราได้เข้าถึงธรรมอันประเสริฐสุดนี้

นั้น เป็นการถึงดีแล้ว ไม่ปราศจากประโยชน์

ไม่เป็นการคิดผิด วิชชา ๓เราบรรลุแล้ว

คำสอนของพระพุทธเจ้าเรากระทำแล้วดังนี้.

จบ อังคุลิมาลสูตรที่ ๖