อินเดีย ... ที่พักใจ 3 น้ำท่วมใจ

น้ำท่วมใจ

อีกไม่กี่วัน ก็จะถึงเวลาเดินทางไปอินเดียแล้ว ตอนนี้มีสหายธรรมที่แม้ไม่ได้ร่วม เดินทางไปนมัสการสังเวชนียสถานในครั้งนี้ แต่ก็ได้ร่วมเจริญกุศลด้วยหลายท่าน พี่ วีณา พจน์ประสาทที่ป่วยรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ก็จัดเตรียมของใช้จำเป็นสำหรับ พระภิกษุไปถวายที่อินเดียเป็นร้อยๆ ชุด ผู้นำกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบเล็กมาแจกให้ผู้เดินทาง และเด็กๆ ที่อินเดียด้วย ผู้ฝากโคมประทีปไปถวายหลายท่าน แม้ว่าจะมีผู้บริจาคแล้วก็ ตาม ศรัทธาที่หลั่งไหลมาไม่ขาดสายดุจสายน้ำนี้ทำให้เกิดอนุโมทนาจิต ใจชุ่มชื่น เบิกบานด้วยปีติเพราะเห็นคุณของกุศลว่า นำมาซึ่งความสุขแม้ขณะที่เป็นกุศลนั้นเอง ไม่ต้องรอถึงเวลาให้ผลที่ดีเลย

แต่วันนี้ (เสาร์ที่ ๘ ต.ค. ๕๔) ก็ถูกน้ำ คือ กิเลสท่วมใจ เพราะบ้านแม่ที่อยุธยา ที่เคยอยู่มาแต่เล็กแต่น้อยนั้น น้ำท่วมสูงกว่าที่เคยเห็นมาในชีวิตของแม่และของใครๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ จนถึงขั้นที่เรียกว่า วิกฤต และบ้านตัวเองในกรุงเทพฯที่อยู่ปัจจุบันนี้ ก็ กำลังตกอยู่ในอันตรายว่าจะถูกน้ำท่วมเช่นกัน เพราะปลูกมานานเกือบ ๔๐ ปี จึงต่ำ กว่าถนนที่ทำสูงขึ้นเรื่อยๆ เกือบเมตร เกิดความเดือดร้อนใจมาก กลัวทรัพย์สินที่จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมากนั้นจะเสียหาย เกิดลังเลใจว่า ควรจะไปอินเดียดี หรือจะยกเลิกเพื่อเฝ้า บ้าน รักษาทรัพย์สินนี้ดี เห็นเลยว่า ความรู้สึกนี้ตรงกันข้ามกับปีติที่เกิดจากการอนุโมทนาบุญของผู้อื่นอย่างสิ้นเชิง แล้วจะเลือกอย่างไหนดี ถึงอยู่เฝ้าบ้าน ถ้าน้ำจะ ท่วมเราก็คงทำอะไรไม่ได้ นึกถึงข้อความในพระไตรปิฎกที่ว่า “โลกมนุษย์เป็นที่ดูบุญ และบาป และผลของบุญและบาป”

ความจริงก็ไม่มีใคร ไม่มีเรา ไม่มีบ้านของเรา รถยนต์ของเรา ทรัพย์สินเงินทอง ของเรา มีแต่จิต เจตสิก รูปที่เกิดปรากฏทำกิจหน้าที่ของตนเท่านั้น ถ้าเหตุที่ได้ทำไว้ แล้วเป็นอกุศล ก็ต้องได้รับผลเป็นอกุศลวิบากในรูปของภัยต่างๆ อยู่ดี จะหนีไปไหนพ้น นึกขึ้นได้อีกข้อความหนึ่งว่า “คนเขลาย่อมเดือดร้อนอยู่ว่า ทรัพย์ทั้งหลายของเรามีอยู่ บุตรทั้งหลายของเรามีอยู่ ตนย่อมไม่มีแก่ตน ทรัพย์และบุตรจะมีแต่ที่ไหน” ใช่เลย ก็ ตนก็ไม่มีแก่ตน บ้าน รถ และทรัพย์สินอื่นๆ จะมีแต่ที่ไหน

นึกถึงกาลีอุบาสิกาที่ไปฟังธรรม และคนใช้ที่บ้านมาบอกว่าโจรปล้นบ้าน ให้ กลับไปดู ท่านก็ไล่คนใช้ให้กลับไป และนั่งฟังธรรมต่อจนจบ ท่านมีศรัทธาในการ ฟังธรรม โดยไม่ได้หวั่นไหวเลย แต่เราน้ำก็ยังไม่ท่วม ถึงท่วมก็ทำอะไรไม่ได้ ใช่ว่า อยู่เฝ้าบ้านแล้ว น้ำจะไม่ท่วม ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าจะอยู่หรอก จะได้ช่วยชาวบ้าน อื่นๆ ด้วย แต่จริงๆ น้ำกิเลสท่วมใจแล้วต่างหาก

เห็นคุณของของการศึกษาพระธรรมว่า เมื่อศึกษาเข้าใจแล้ว ก็สามารถเป็นที่ พึ่งได้อย่างนี้เอง คือ ทำให้น้ำ คือ กิเลสที่ท่วมใจนั้นลดลงอย่างรวดเร็ว ขนาดที่เข้าใจ เพียงขั้นเรื่องราว ยังไม่ถึงขั้นประจักษ์แจ้งก็ยังทำให้เห็นทางแก้ไขปัญหาได้ทุกอย่าง สรุปแล้วก็เดินหน้าไปนมัสการสังเวชนียสถานที่อินเดีย โดยไม่ต้องห่วงกังวลกับ อะไรอีก เพราะขณะที่เป็นกุศลจิตนั้นเกิดได้ยาก โอกาสที่จะได้ไปนมัสการสถานที่ พระองค์ประสูติ ตรัสรู้ แสดงปฐมเทศนา และปรินิพพานนั้นก็ไม่ได้เกิดได้โดยง่ายเลย

พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอถึงพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง

ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอถึงพระธรรมเป็นที่พึ่ง

สังฆัง สรณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอถึงพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง

ตลอดไปจนถึงสิ้นสุดแห่งสังสารวัฏฏ์