คิดมานานแสนนานในสังสารวัฏฏ์

ถ้าไม่มีธรรมโลกก็ไม่ปรากฏ ถ้าไม่มีตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ โลกทางตา

ทางหู...ก็ไม่ปรากฏ อะไรๆ ก็ไม่ปรากฏ จิตเห็นเกิดขึ้นแล้วดับไปหลังจากนั้นก็คิดถึง

เรื่องราวของสิ่งที่ปรากฏทางตา เช่นเดียวกับทางทวารอื่นๆ เช่น จิตได้ยินเกิดขึ้นได้ยิน

แต่เสียงหลังจากได้ยินดับแล้วก็คิดถึงเรื่องราวของเสียงที่ได้ยิน ความคิดไม่เคยหยุด

ทุกคนคิดมาก ทั้งๆ ที่ได้ฟังธรรมมาแล้วว่า ขณะเห็นก็ไม่ใช่ขณะที่คิด ขณะได้ยินก็

คนละขณะกับขณะคิด แต่ก็ยังคิดเรื่องอื่น เห็นเพียงสิ่งที่ปรากฏเป็นสีสันวรรณะเท่านั้น

ไม่มีสัตว์ บุคคลเรื่องราวต่างๆ ท่านอาจารย์เคยถามว่า เป็นญาติพี่น้องกับสิ่งที่กำลัง

ปรากฏหรือเปล่า ไม่ว่าจะได้ประสพกับเหตุการณ์ใดๆ อุบัติเหตุ ภัยพิบัติ ได้ฟังข่าว

ใดๆ ก็ไม่พ้นเห็น ได้ยิน...แล้วก็คิดถึงถึงเรื่อง เหตุการณต่างๆ เพราะความไม่รู้ไม่เข้าใจ

ธรรม อกุศลก็เกิดขึ้นตามการสะสม

ทุกคนคิดมานานแสนนานในสังสารวัฏฏ์ คิดถึงเรื่องธรรมบ้างหรือเปล่า? ฟังให้

เข้าใจสิ่งที่กำลังปรากฏโดยไม่คิดเรื่องอื่น จนกว่าวิตักกะเกิดตามเหตุปัจจัย ให้คิดถึง

สิ่งที่กำลังปรากฏ คิดถึงเรื่องธรรม ไม่คิดเรื่องอื่น ค่อยๆ สะสมความคิดในแต่ละวันใน

ทางกุศลซึ่งเป็นฝ่ายปัญญา แทนการคิดมานานแสนนานมาแล้วในทางอกุศลด้วย

ความไม่รู้ความจริง

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านค่ะ